Farz et ki artýk yalnýzsýn…
Aynaya her döndüðünde, ömrünün son demlerini yaþadýðýný hatýrlýyorsun. Kuru bir yaprak gibi günbegün sararýp soluyorsun. Ruhun ve bedenin nefes almakta zorlanýyor artýk…



“Bu kýrýþan yüz, bükülen bel benim mi?” Diye soruyorsun kendine. Þimdi, görmekten hoþlanmadýðýn bedenin haykýrýyor “Bitti, bitti!” Diye. Tükeniyorsun…

Esen yelle savrulup giden hazan yapraklarý gibi solgun bir yaprak olmayý tercih ediyorsun, insan olmak yerine. Öylesine aðýr geliyor ki zamanýn yükü, her geçen dakika daha çok telaþlanýyorsun. Korkuyorsun, her an hayatýn kayýp gidecek diye ellerinden…
Ýstemediðin yalnýzlýk kapýnda þimdi.
Farz etki artýk yalnýzsýn…
Bitmez sandýðýn gençliðinden eser kalmadýðýný görüyorsun. Delice harcadýðýn zamanlar aklýna her geliþinde, yere düþürüyorsun yüzünü. Saatler senin için ilerliyor, uçup giden ve seni hiç býrakmayacak sandýðýn gençliðine, güzelliðine söyleniyorsun. Ama faydasýz. Giden gitmiþtir, üstelik hiç acýmadan, vefasýzca, habersizce çekip gitmiþlerdir.

Oysa ne kadar da kýymetliydiler deðil mi senin için? Hiç düþünmezdin deðilmi, hayatýn mum misali erimeye mahkûm olduðunu ve yalnýzlýðýn bir gün kapýný çalacaðýný? Sen buyur etmesen de misafirin olacaðýný?

Farz et ki artýk yalnýzsýn…
Aynalar da artýk senden yana deðil. Küsüyorsun aynalara, seni yalnýz býrakan gençliðine ama kimsenin umurunda deðil. Geri istiyorsun kaybettiklerini, iç çekiyorsun sessizce, aðlýyorsun kimseler görmeden. Sonra… Aðlamaya bile geç kaldýðýný anlýyorsun.

Yitirdiðin vakitler aklýna her geliþinde, çaresizliðin verdiði piþmanlýkla kývranýyorsun. Hoyratça davranmýþtýn hani zamana, þimdi de zaman sana hoyratça davranýrsa ne yapacaksýn?

Yalnýzlýðýn duraklarý geliyor aklýna, korkuyorsun. Korkular çaresiz, sen çaresizsin. Oysa hep yalnýzdýn zaten. Kalabalýklarýn içindeyken bile yapayalnýzdýn...

Duymak istemeyen, kabullenmeyen sendin. Biliyordun, hazýrlanmalýydýn, seni yalnýz býrakmayacak olan Rabbi’ne kulluðunu eksiksiz yapmalýydýn. Ya þimdi, kim yanýnda olacak? Son nefesinde kim giderecek korkularýný?

Kim girecek seninle kabrin kuytusuna? Kimde teselli bulacaksýn, mahþer kalabalýðýnda?...

Hatýrla…
Bencilleþen dünyanýn bencillikle yoðrulan bir diþlisi de sen olmuþtun. Sadece sen vardýn hayatýnýn merkezinde. Sen de aciz bir varlýkken koymamalýydýn kendini hayatýn merkezine. Bu kadar önemsememeliydin kendini. Seni önemseyeni tercih etmeliydin.

Oysa þimdi… Vazgeçilmezlerin çoktan vazgeçmiþ senden!



Seni býrakmayan ve her daim elinden tutan Yaradan’a vefasýzlýðýn mahkûm etti seni yalnýzlýða. Yalnýz býrakmayacaðýnýn müjdesini de vermiþti üstelik, duymak istemeyen sendin. Ve sen yalnýz býraktýn, nefsinin arzularýný tercih ederek; O’na götüren yollarý, seccadeni yalnýz býraktýn, yetimin gülüþünde saklý olan rýzasýný yalnýz býraktýn, gecenin piþmanlýða çaðýran demlerini yalnýz býraktýn.

Ya þimdi?... Onlar seni yalnýz býrakýrsa ne yapacaksýn!

Bak! Varlýðýn önemsenmiyor artýk. Dost bildiklerin çoktan çekip gittiler. Oysa seni önemseyen, sana asýl dost olacak biri hep vardý. O Bir’e, o Tek’e sýrtýný dönen sendin…

Gün sayýyorsun þimdi, yalnýzlýðýn duraklarýna. Uçurumun eþiðine getirdi de seni unuttuklarýn, fark edemedin!

Kabir geliyor aklýna. Hayatýnda gördüðün birçok kiþi son yolculuðuna gelecek ama kimse girmeyecek seninle beraber kabre… Ürperiyorsun, hesap melekleri gelince yanýna, ne yapacaðýný düþünüyorsun, çaresizce...

Tekrar Rabbin geliyor aklýna.
Eyvahlar olsun! Yeni mi hatýrlýyorsun sonsuzluðun sahibini! Neden unuttun O’nu? Neden kabirde de yalnýzlýða mahkûm ettin kendini? Þimdide Rabbin seni yalnýz býrakýrsa ne olacak halin!

Mahþerin kalabalýðýnda da yalnýzlýða mahkûm olacaðýn geliyor aklýna. Kabir gibi orada da mý kimsesiz kalacaksýn? Öyle ya çok dostun, çok sevenin vardý. Peki, orada da olacaklar mý? Yalnýz geldin dünyaya. Yalnýz gideceðini neden unuttun?...

Uçurumlara sürükleyen nefsini dost mu sandýn kendine! Yalnýzlýðýn yokuþlarýnda, seni çoktan yalnýz býraktý oysa dost bildiklerin. Seni yalnýz býrakmamasý için niyazda bulunmadýn hiç deðil mi Rabbine...

Oysa bunu hep istemeliydin hem de hýçkýra hýçkýra. Gözyaþlarýn þahit olmalýydý, sadece Rabbine güvendiðine ve sadece O’nu istediðine.

Yalnýzlýðýný unutturacak iþlerle meþguldün hep. Unuttuðun güzellikleri görmeyecek kadar hýrslandýkça hýrslandýn, yozlaþmýþ dünyada. Oysa ibretin en büyüðüne þahit oluyordun, her gün yeniden. Ölüm’dü hani adý…



Bir kefen parçasýndan baþka hiç bir þey götürmedi gidenler. Buna raðmen maddeyle sýnýrladýn hayat çizgini. Yazýk etmedin mi kendine?...

Kardeþlik neydi? Sýlai rahim neydi? Tövbe etmek neydi?... Unuttun bunun gibi daha nice güzellikleri.

Dur ve düþün! Bir soluklan, nereye koþuyorsun bir bak!...

Yüzleþ kendinle, dön içine. Ne kadar yararý var sana, peþinden koþturup durduðun hayatýn? Hazýr mýsýn yalnýzlýða? Bir sor kendine. Seni yalnýz býrakmayacak bir þeyler hazýrladýn mý öteye, bir düþün!

Þimdi bir muhasebe yap kendinle. Hesap vermeye gitmeden, hesapla artýlarýný ve eksilerini. Düþün ki ömrünün son demlerindesin ve yalnýzlýðý yaþýyorsun. Nasýl olmayý düþlerdin? Ardýna baktýðýnda nelerin olmasýný isterdin? Dürüstçe cevap ver kendine…

Bir de þöyle düþün

Þimdi dur! Bir de þöyle düþün…
Düþün ki Rabbinin rýzasýný gözeterek, ömrünün basamaklarýný birer birer geride býraktýn. O basamaklarý, seni yalnýz býrakmayacak olan güzelliklerle donattýn…

En önemlisi de her adýmýnda salih ameller iþleyerek arkanda sarýlacak birçok umut dalý býraktýn…

Anneni babaný duacý ettin kendine. Ailen ve eþin senden razý. Akraba ve komþularýn, senin müþfik elini bir ömür boyu hep hissetti üzerlerinde. Yetimi gözettin, fakiri doyurdun… Dinine her fýrsatta hizmet ettin, edemediðinde de edenlerin elinden tuttun, destekledin.

Ýnsanlardan uzak kaldýðýn anlarýnda, gözyaþlarý içinde yalvardýn durdun Rabbine…

O Yüceler Yücesini andýn saatler boyu. Tespihin döndü durdu, dilin ve kalbinle birlikte… Nefsinin arzularýna karþý bir nöbet ki bekledin ömür boyu… Þeytaný adeta çýldýrttýn takva ve irfanýnla…



Ne güzel deðil mi?...
“Ýyi ki de kul olmayý bilmiþim” diyorsun þimdi kendi kendine. “Ýyi ki de kul olmayý bildirmiþsin ey Rabbim!” diyorsun yeniden.

Umudun var þimdi. Kimseler yanýnda olmasa da mühim deðil, Rabbin var ya! Bu yeter sana. Unutmamanýn ve yalnýz býrakmamanýn sevincini ve huzurunu yaþýyorsun þimdi.

Ýyilikte kusur etmediðin, akraban, komþun, arkadaþýn da vefalý sana. Çocuklarýn, hatta torunlarýn bile üzerine titriyor. Güzellik eden güzellik buluyor…

Ölümü beklerken heyecan duyuyorsun artýk. Vuslat oluyor, Hz. Mevlana misali düðün oluyor ölüm senin için. Korkular yerini ümide býrakmýþ. Seccaden ve her günahýn ardýnda burkulan yüreðinin tövbeleri, yalnýz býrakmýyor seni, ne güzel…
Zamaný da hiç yalnýz býrakmadýðýný farz et. Ne mutlu sana! Dakikalarý saat, günleri yýllar hükmüne çevirmiþsin. Þimdi onlar da gelecek ardýndan ve kapýsýný her daim çaldýðýn Rabbin yalnýz býrakmayacak seni, müjdeler olsun!...

Yalnýz deðilsin. Tebessüm ediyorsun, kul olmayý tercih ettiðin için insan olmaktan öte…


ZEYNEP YETER ASLAN