Gelen gider giden gelmez



Yine akþam oldu, güneþ battý, karanlýk dünyamý yuttu. Ruhumda leylak kokulu hatýralar... Gözümde hüzün bulutlarý... Gidip de gelmeyenler...

Deniz kýyýsýndaydý evimiz. Dalgalar bahçe duvarýmýzý yalardý...

Güneþ, denizi, bulutlarý, ufuklarý boyayarak batardý. Güneþ penceremizde batardý.

Büyükannem pencerenin önünde, üstünde yaþanmýþ yýllarýn izi olan bir koltukta otururdu. Omzunda acem þalý... Duvarlarda sülüs yazýlar...

Güneþin batýþýný seyrederdi. Ne görürdü, ne düþünürdü ben bilmezdim.

Baþýnda beyaz tülbendi, elinde dede yadigârý tespihi biten güne, batan güneþe bakar, aðlardý.

Bu sahneyi benim çocuk gözlerim görürdü.

Bir akþam güneþ büyükannemi de aldý gitti.

...



Güneþ sayýsýz kereler battý... Gün hep bitti... Annem büyüdü, büyükanne oldu...

Annem...

Elinde Kuran, gözlerinde yaþ, yüzünde acýtmayan bir hüznün gölgesi... Gülkurusu eþarbýný aðarmaya baþlayan saçlarýna salýyor... Akþam güneþi vuruyor yüzüne... Ayný koltuða oturur, batan güneþe bakardý.

Günler yine bitti, güneþ sayýsýz kez battý ýþýklarýný toplayarak. Bir akþam gün batarken annem göremedi onu... Anýlarýný, hayallerini, ümitlerini aldý ve gitti.

Bunu benim olgun gözlerim gördü.

...

Þimdi... Þimdi o koltukta ben oturuyorum! Büyükannemi düþünerek, annemi hatýrlayarak denize, güneþe, kýzaran batýya bakýyorum.

Ömrüm denize yaðan yaz yaðmuru. "Anne" diyorum, "senin yaþýndayým ve sana muhtacým."

Deniz ufku yaþlý bir göz gibi kapanýyor. Varlýklar uykuya dalýyor. Geceyi görüyorum, gecedekileri göremiyorum. Günler geçiyor turnalar gibi...

Dünya hali diyorum, gelen gidiyor, giden gelmiyor. Hüzün bulutlarý biriktiriyorum. Gözlerim pýnar.

Akþam oluyor, kuþlar dönüyor, benim ruhum uzaklarda... Beni götürecek güneþi bekliyorum.

Ben akþamý seviyorum anne... Gerçi hüzün yüklü bulutlar gibiyim, ama ümidim var. Ömür de bir gün gibi.

Ben akþamý seviyorum anne... Bir akþam o ýþýklý gemi beni alýp sana getirecek. Koltuðumuzda oturuyor, denize bakýyor ve bekliyorum...

Orada da güneþler batýyor mu, anne?

Ömer Sevinçgül