HOÞCAKAL YAÐMUR

Demir kapý büyük bir gürültüyle kapandýðýnda artýk özgürdü.
Gökyüzüne baktý, derin bir nefes aldý. Önünde uzayýp giden þehri izledi.
Cadde boyunca bir daha geriye bakmadý.

Yaþadýðý þehre geldiðinde akþam olmak üzereydi. Önce þehrin mezarlýðýna gitti.
Yorucu da olsa aradýðý mezarý buldu. Birkaç dua okudu,
solmaya yüz tutan çiçekleri suladý. Mezar taþýndaki resmi inceledi bir süre,
ömründe hiç görmediði, sekiz yaþýndaki bir kýzýn resmiydi bu.
Resmin altýnda kendisine lanetler yaðýyordu. Gözleri doldu, birkaç damla yaþ,
yanaklarýndan süzülüp mezar taþýna damladý. “Sen ölümü hak etmedin kýzým!”
diye mýrýldandý “ben de.”

Sabah olduðunda bankadaki bütün parasýný çekti.
Elektriðini, suyunu ve telefonunu açtýrdý. Sonra þehrin parklarýndan birine gitti.
Telekom amirliðine bir dilekçe yazdý. Þimdilik beklemekten baþka yapacak
bir þeyi yoktu.
Parasý bir süre daha yeterdi. Çok sevdiði öðretmenliðe istese de dönemezdi.
Babadan kalma evini, arabasýný satar, baþka bir þehirde yeni bir iþ kurardý
kendine. Ama tüm soru iþaretlerini kaldýrmalýydý.
Aslýnda kaldýrmýþtý soru iþaretlerini, son bir konuþmasý vardý, hazýrlanmalýydý,
tüm delilleri toplamalýydý. Noktayý sonra koyacaktý.

Arkadaþlarýndan bir kaçýna rastladý. “Geçmiþ olsun” dediler dil ucuyla.
“Yapabileceðimiz bir þey varsa...” Onlarýn gözlerinde biten arkadaþlýklarýný gördü.
Yedi sekiz ay içinde nasýl da bitmiþti her þey.
Bu þehir bir karabasan gibi çöküyordu üzerine. Kime, ne söyleyebilirdi?...
Teþekkür edip ayrýldý.
Dilekçesine cevap yirmi gün sonra geldi: “Son sekiz ay içinde kayýt dýþý hiçbir
ücret alýnmadýðý, yapýlan telefon görüþmelerinin ekte listesinin verildiði...”
Ýki telefon numarasýnýn altýný çizdi. Sekiz ay önce yapýlan aramalardý bunlar.
Tutuklanmadan birkaç saat önce. Gelen yazýyý katlayýp, cebine koydu.
Saat dokuza geliyordu. Daha fazla beklemenin hiçbir anlamý yoktu.
Kapýnýn ziline dokunmadan elindeki adresi bir kez daha kontrol etti.
Evvet, elindeki adres burasýydý. Ýçinde kin yoktu. Öfke de yoktu.
Yavaþça zile dokundu. Kapý açýldýðýnda þaþkýnlýktan donakaldý.
Kapýdaki eski sevgilisiydi.
- Yanlýþ geldim galiba, diyebildi usulca, ben Cihan’ý aramýþtým.
- Hayýr, yanlýþ gelmedin. Cihan þimdi büroda. Ben beþ aydýr Cihan’la yaþýyorum,
dedi Yaðmur baþýný yere eðerek.
Elini Yaðmur’un çenesine uzatýp, yere eðilen baþýný yukarýya kaldýrdý.
Gözlerinin derinliklerine baktý bir süre. Baþ parmaðýyla gözlerinden
süzülen yaþlarýný sildi. Baþýný iki yana salladý birkaç defa.
Daha fazla dayanamadý, dýþarýya fýrladý.
Büroya gelene kadar türlü türlü düþenceler geldi geçti beyninden.
Bazen sinirlendi, bazen duygulandý, için için aðladý.
Cihan’ý vurma duygusu yavaþ yavaþ kapladý yüreðini.
“Bana bunu da mý yapacaktýn Cihan?” diye söylendi kendi kendine.
Yaðmur’un acýsý iki ucu keskin sivri bir hançer gibi saplandý yüreðine.
Karmakarýþýk duygular içinde büroya vardý. Cihan masasýnda oturuyordu.
Korhan’ý görünce ayaða kalktý, yüzündeki duygu karmaþasýný anladý hemen,
alttan almaya çalýþtý:
- Oooo geçmiþ olsun dostum, hoþ geldin, gel, þöyle otur.
(Dýþarýya seslenerek) Oðlum hadi bize çay söyle,
eski dostlar þöyle karþýlýklý muhabbete dalsýn biraz.
Nerdesin sen ya! diyerek döndü Korhan’a. Yirmi gün kadar olmuþ içerden çýkalý,
neden uðramadýn? Bekledim seni. Her gün bekledim, ha bugün gelir, ha yarýn.
Kýsmet bu güneymiþ. Þükür kavuþturana.
- Ve Yaðmur’un þerefine deðil mi Cihan.
Ýþlemediði bir suçtan iftiranla içerde yatan dostunun þerefine,
devam edeyim mi.
- Ne diyorsun sen ya, diyerek þaþkýn gözlerle baktý Korhan’a.
- Rol yapmayý kes artýk, o gözlerle de bakma bana. Þaþkýnlýk deðil,
aplatlýk var o gözlerde. Evvet, her þeyi biliyorum. O kazayý ben yapmamýþtým.
O gece yoldaydým ama o kazayý ben yapmadým. O kýzý ben öldürmedim.
Ama cezasýný ben çektim. Ömür boyu da çekeceðim. Ýçerdeyken düþündüm,
günlerce, haftalarca düþündüm. Bütün yollar sana çýkýyordu,
bütün kapýlar sana açýlýyordu. Kabul etmek istemedim,
dostum bunu yapamaz dedim ama dedim ya yollar hep sana çýkýyordu.
Zamanla içimdeki nefreti öldürdüm, sana olan kýzgýnlýðým, kýrgýnlýðým,
nefretim ya da adý her neyse, geçti, bütün korlar soðudu, küle dönüþtü.
Kabul etmek zordu ama ... Seni de öldürdüm.
Sadece son bir konuþma yapmak istedim seninle.
Her þeyin farkýnda olduðumu bilmeni istedim. Ýçerden çýkýnca,
Telekoma, senin adýna bir dilekçe yazdým. Ýþte dilekçenin cevabý.
Yaptýðýn görüþmelerin hepsi burada. Sekiz ay boyunca yapýlan bütün görüþmeler.
Kazadan birkaç saat önce yapýlan görüþmeler de.
Biri polise, diðeri savcýlýða. Neden ulan, neden,
diye baðýrmaya baþladý Cihan’ýn yakasýna yapýþarak.
- Anlatacaðým, anlatacaðým, diyebildi Cihan.
Korhan’ýn ellerinden kurtulmaya çalýþarak. Otur þöyle her þeyi anlatacaðým.
Sonra istersen vur beni, istersen polise ya da savcýya, kime gidersen git.
Ama otur dinle beni. Çocukluðumuzdan beri arkadaþýz seninle.
Ayný sýralarda oturduk, ayný mahallede büyüdük. Çocuklar seninle oynamak,
okulda ayný sýrada oturmak için yarýþýrlardý. Mahallenin kýzlarý bile sana aþýktý.
Sen onlarý görmezdin. Kudururdum için için, senin yerinde olmak isterdim.
Senden daha yüksek bir not alsam dünyalar benim olurdu.
Bir kýz bana baksa uçardým. Babam bile seni anlatýrdý anneme,
onlarýn konuþmalarýný duyar, sinirimden kudururdum. Beni anlayabiliyor musun.
Bu güne kadar her an, her saniye senden intikam alma duygularýyla yaþadým ben.
Hiç bir zaman dostun olmadým senin. Bütün iþlerini,
bütün iliþkilerini bozmaya çalýþtým. Çocukluðundan beri yaþadýðýn
tüm olumsuzluklarý ben tezgahladým. Ama þans hep senden yanaydý.
Ne yapar eder, en az zararla sýyrýlýrdýn içinden. Piþman mýyým. Hayýr deðilim,
inan ki deðilim. Ýçimdeki kini bilemezsin sen. Onlarla nasýl yaþadýðýmý bilemezsin.
Bir gün bile gelmedin evime. Oysa ben, hemen her akþam senin yanýndaydým.
O gece, evvet kazanýn olduðu o gece, iþte dedim, tam fýrsatý.
Kessinlikle kendini kurtaramaz. Aslýnda o kazayý ben yaptým.
Güneþ yeni batmýþtý, alaca karanlýktý hava. Nasýl oldu anlamadým,
küçük kýzý birden önümde gördüm. Frene bile basamadým.
Kýzýn arabanýn üzerinden arkaya geçiþini gürdüm. Durmadým, duramadým.
Basýp gittim. Daha eve gelmeden kurdum bütün hikayeyi.
Bu defa kurtulamaz dedim. Kesinlikle kurtulamaz.
Ve polisi arayýp senin plakaný verdim. Sonra savcýyý aradým.
Senin adýna konuþtum onunla, kendi suç itirafýmý yaptým.
Seni içeri götürürlerken, ben barda tutuklanýþýný kutluyordum.
Hadi þimdi git, git polise durumu anlat. Siz çözemediniz ama ben çözdüm de.
Boyun bir karýþ uzasýn yine. Bunca ay beni boþu boþuna yatýrdýnýz de.
Ne duruyorsun be, anlattým iþte her þeyi. Git hepsini anlat.
Gözleri kan gölü olmuþtu. Kin, nefret, kýskançlýk.Hepsi okunabiliyordu yüzünde.
- Peki ya Yaðmur. Ona neden yaptýn bunu.
- Yaðmur. O çok güzel bir kýzdý. Hoþlandým ondan, sevdim,çok sevdim.
Senden ayýrmak için elimden geleni yaptým. Ýkinizi de kurdum. Ama olmuyordu,
ayýramýyordum sizi. Bir akþam, evvet bir akþam onu cafede beklediðini söyledim.
Sonra ben gittim cafeye. Seni bekliyordu ama sen bir türlü gelmiyordun.
Sen gelmedikçe o içiyordu. Bir kadýnla birlikte çýktýðýný söyledim ona.
Deliye döndü, inanmak istemedi. Aðladý, aðladýkça da içti.
O gece senden nefret etti. Ve seni benimle aldattý. Bir daha da göremedi seni.
Sen ertesi gün tutuklandýn. Birkaç ay sonra o da benimle yaþamaya baþladý.
Tutuklandýðýndan haberi yok ama hiç unutmadý seni. Senin gibi sevemedi beni.
Kahretsin, ne varsa sende.

Cihan elindeki içeceðini tekrar tekrar kaldýrýrken yerinden doðruldu Korhan.
Masada duran dolu çay bardaðýný aldý eline.
Sert bir þekilde Cihan’ýn ayaklarý önüne döktü, bardaðý masaya koyup:
- Yüzüne dökmeye bile deðmezsin sen, dedi. Bir daha geriye bakmadan çýkýp gitti.
Eve geldiðinde garajý açtý, arabayý çýkarýp yýkadý. Eþyalarýný hazýrlayýp,
arabaya yerleþtirdi. Arabaya binmek üzereyken, kan anonsunu duydu.
“Kanamalý bir hasta için çok acele AB grubu Rh- kan aranýyor.
Kan vermek isteyenlerin hastanenin acil servisine...” Bu kendi kanýydý.
Zor bulunan bir kandý. Belki de bir can onun sayesinde kurtulacaktý.
Arabasýný çalýþtýrýp, hastaneye yöneldi. “Alabildiðiniz kadar alýn” dedi.
“Ama acele edin.” “Bire bir alacaðýz kaný dedi hemþire,
beklemeye zamanýmýz yok, sizden alýrken ayný zamanda da hastaya vereceðiz.
” Kolundan çýkan kan,paravanýn öbür tarafýnda ameliyat olan hastaya gitmekteydi.
Belki de ona can verecekti. Bunu hiç düþünmemiþti,
hayat vereceði canýn mutluluðu yavaþ yavaþ içini kaplamaya baþladý.

Kan verme süresi bitince bir süre dinlendi, ayaða kalkmadý. Küçük kýzý düþündü,
Cihan’ý ve Yaðmur’u. Demek hiçbir þey söylemeden ayrýlmasýnýn nedeni de
Cihan’dý. Boþ yere beklemiþti ziyaretine gelmesini.
“Sen yaþayacak adam deðilmiþsin be Cihan” diye düþündü.
“Bir gün Allah senin de cezaný verir.” Yavaþ yavaþ yerinden doðruldu,
kendini þöyle bir yokladý, baþý dönmüyordu. Yola çýkabilirdi.
Diðer tarafta ameliyat bitmiþ olmalý diye düþündü. Ses seda kesildi.
Paravana yaklaþtý, durdu, hastayý görmenin ne yararý olacaktý.
Vazgeçip kapýya yöneldi.
- Korhan
Sesin geldiði yöne döndüðünde Yaðmur’la karþýlaþtý. Yaðmur hýçkýra hýçkýra aðlýyor-
du.
- Ne oldu, diye sordu Korhan. Yoksa.
- Cihan, diye inledi Yaðmur. Cihan’ý vurmuþlar az önce.
Üç kiþi gelmiþ büroya, silahlarýný çekip...
Ameliyathanenin kapýsýna yöneldi Korhan, o anda dýþarýya çýkan doktorla karþýlaþtý.
“Yaþayacak”dedi doktor,"Kurþunun biri beyni, diðeri de kalbi sýyýrýp geçmiþ.
Kan da tam zamanýnda bulundu. Geçmiþ olsun.
- Kaný sen vermiþsin, teþekkür ederim,dedi Yaðmur,
yaþlý gözlerle Korhan’a bakarak. Ýçini bir umut sarmýþtý,
acýsýný az da olsa unutmuþtu.
- Ben gidiyorum, dedi Korhan. Geçmiþ olsun. Belki kaným bir iþe yarar.
Arabasýna bindiðinde yaz yaðmuru çiseliyordu. Bir daha geriye bile
bakmadan saatlerce sürdü arabayý. Yalnýzca bir cümle döküldü dudaklarýndan:
"Hoþçakal Yaðmur".