Sevgilim!

Kutlu geliþine yüz bin selam olsun, sen aydýnlýk içinde aydýnlýk, sen
açýklýk içinde açýklýktýn. Seninle sevgiler sevgili olur, seninle
muhâlimiz hâle dururdu. Mühürleri kaldýrmada son idin sen, can
kilitlerini açmada sonuncu, gülümsesen. Seni görenlerin güneþ düþerdi
gözünden, seni sevenlerin ýþýk yayýlýrdý yüzünden. Birer efsaneydi iki
yanaðýn; hayal ile hatýra eleðim saðmalarýyla karanýn ve aðýn.

Sultaným!

Adýna altýnlar bastýran sultanlar þehirler alýrdý, þimdi þehirleri
düþüyor adýnsýz sultanlarýn, adýný gizli anýyor âþýk–ý nâlanlarýn.
Kulluk prangalarý çözülünce ayaðýmýzdan, âzâd oldu zülfünün zenciri
solumuzdan ve saðýmýzdan. Ashabýnýn kara kerpiçte gözsüz gördüðünü,
biz cilalý aynalarda yitirdik de yaptýk düðünü. Tedavisinde hayat
bulmuþ hekime düþman hasta gibiyiz, mürebbisine kin güden çocuklara
yasta gibiyiz. Ýnsanlýk güneþe nispet zulmete döndü, balýklar suya
öfkelendi, kuzgun ete döndü; bahtýmýz hasrete döndü.

Hasretim!

Gümüþ tenli Yusuf'u arayanlar gül teninde Yusuflar ülkesine girdiler;
cennet peþinde koþanlar gül cemalinde cennetlere erdiler.

"Körün elinden tutana Hak'tan yüzlerce ecir vardýr!" buyurmuþtun.
Kýyam et, tut körlerinin elinden ve Ýsrafilleyin kýyametten evvel bir
kýyamet kopar. Yýllar yýlý kendi yataðýný öpen nehirlerce ak ezeli
özlemlerimizin yokuþlarýna ve öðüt, yine öðüt, yine öðüt aþk
tanelerimizi deðirmenlerinin nakýþlarýna.

Övüncüm!

Ruhlarýmýzdan kuþluklar geçti, gün geçti... Akþam oldu, düðün geçti..
ve gece olmadan, Yesrib'in güneþi, kerem kýl, tüllenen hayallerimize
bir huzme býraksýn himmetin, ve artýk getirdiðin kutsal emanetin
kaybolacaðýndan korkmasýn ümmetin!. Kalbimizi kaydýrmadan, bize onu
haþre dek bakî kýlma ruhsatý ver, ve yalýn unutuþlarýn poyrazýnda
býrakýp bizi bir baþýmýza, belleklerimizin tereddüt dolu
zembereklerinde kývrandýrma, yeter. Gel, son kez ilk baharýmýz ol!. Bu
mevsim güller incitilmesin, gamküsarýmýz ol!..

Ömrüm!

Tâhâ ve Yâsîn aþkýna...

Öncesinde senin aþkýn yoksa neye yarar ölüm!.