Sevgi, insanî duygularýn en mâsumu ve en ziyade hürmete lâyýk olanýdýr. Sevgiye bir tutam þefkat, bir tutam da nezaket karýþtýrdýðýnýzda o, melekleri kýskandýran bir kývama ulaþýr. Sevgi, tek baþýna bir ölçüdür. Hak ona bakar, halk onu arar. Sevgi, Yusuf'un (aleyhisselâm) kuyusunda sabýr, Nemrut'un ateþinde gül olur; hicret yolunda emniyet olup dillerde, "lâ tahzen innallahe meana"ya (üzülme Allah bizimle beraberdir) dönüþür.

Bizler, bir tutam sevgiydik önce. Sonra "Ete, kemiðe büründük." Daha sonra "Ýnsan gibi göründük." Ete kemiðe bürünen misâlimizdeki kemalâtý görünce endam aynasýnda, baþladýk övünmeye ve sevmemiz gerekenlere tahakküm etmeye. Hem de mâbudiyetten uzaklýk noktasýnda ve mahlûkiyet nispetinde müsavi olduðumuzu bile bile. Sevginin yolunu deðiþtirdik. O da kurudu. Ve biz, sevgisiz kalýp öldük sanki. Her þey soðudu, kadavralaþtýk birden. Arzýn orta yerine kondu nâþýmýz. Payandamýz ene, gassalimiz kibir, kefenimiz ise, þöhret bezindendi. Semada ve serâda okundu salâlarýmýz. Duyanlar koþup geldi, bölük bölük. Kimi aþaðýydý ayaðýmýzdan, kimi yüceydi âfâkýmýzdan. "Bir türbe ki ruhum; gelen aðlar, giden aðlar." misâli gelen aðladý, giden aðladý hâlimize. En çok da melekler yas tuttu ölen bedenimize; Ýblis, taht-ý derekesinde zafer þarkýlarý söylerken.

Âdettenmiþ, her biri bir hakikati fýsýldamak için yaklaþtý musallaya. Birisi: "Büyük görünme, küçülürsün, dememiþ miydim? Hani Mâlikü'l-mülk 'kalû belâ'da seni arza halife kýlmýþtý. Gözlerinden kulluk akýyor, kalbin sevgiyle kaynýyor, beyninse görülmemiþ marifet þimþeklerine hamileydi. Ben sana o gün yaklaþýp; 'Büyük görünme, küçülürsün. Büyüklüðün þe'ni, tevâzû ve mahviyettir. Tekebbür ve tahakküm deðildir.' dememiþ miydim?" dedi. Bir diðeri, yaklaþýp þöyle seslendi: "Hýrs, þükürsüzlük olduðu gibi, hem sebeb-i mahrumiyettir, hem de sebeb-i zillettir. Ýnne'þ-þehvete tusayyiru mulüke âbiden (Þehvet, efendileri köle yapar) hatýrlatmasýnda bulunmamýþ mýydým? Kibir, þöhret ve egoizm þehveti; sevgi pýnarlarýný kurutup, seni zillete mahkûm etti. Bak ne hale düþtün!"

Bir kez daha gücümüzü toplayýp "Hayýr, hayýr! Bunlar doðru olmaz, olamaz!" diye haykýrmak, nefsimizi tezkiye etmek istedik. Fakat dizlerin baðý çözülmüþ; dilin ise, cansuyu çekilmiþti sanki. Fakat muhatap, gönül diline âþinaydý. Anladý bir çýrpýda ýzdýrabýmýzý ve art arda dizdi sorularýný: "Söyler misin sütünden içtiðin, balýndan yediðin ve yününden giyindiðin hayvanat âlemi için ne yaptýn? Hepsine teþekkür sadedinde en son ne zaman bir kedinin sýrtýný okþadýn? Meyvesinden ve sebzesinden yediðin, gölgesinde eðlendiðin nebatat adýna ne yaptýn? Onlara teþekkür adýna en son ne zaman bir kýr çiçeðini Yasinlerle suladýn? 'Ýnsanlarýn en hayýrlýsý, insanlara en çok faydasý dokunandý.' söyler misin en son ne zaman yolda insanlara eza veren bir taþý alýp kenara koydun?"

Bir zamanlar bütün bunlarý yapanlar, baþkasýný doyurma uðruna aç yatanlar vardý. Onlar serapa sevgi kahramanýydýlar. Sevgiyi sever, nefretten nefret ederlerdi. Sevgisizler, onlara da kýydýlar. Yüreði sevgide harman olmuþ bir sevgi kahramanýnýn elleri, marifetten mahrum softalar tarafýndan kesilince hazret, ellerini açar ve naz makamýnda þöyle dua eder: "Allah'ým ellerimi kesen bu insanlarý baðýþlamadýðýn sürece ruhumu alma." Sevgisizler, hayatý sevgiden tecrit ederek, adý bilinmez nice sevgi kahramanýna da kýydýlar. Sevgi kahramanlarýnýn yücelttiði insanlýk haysiyeti, esfelin karanlýklarýnda çile dolduruyor þimdi. Ve kendisine sahip çýkacak kutlu elleri bekliyor.

Sana düþen, ellerini yýkamak hem de dirseklerine kadar; sîmana yerleþen kibir tortusundan arýnmak için yüzünü paklamak/yýkamak, hem de tüy bitimine kadar; ayaðýný kaydýran fikirler için bir merkez yaptýðýn baþýný da soðuk bir su ile mesh etmek; bu kadar arýnmadan sonra iþ tamam olsun diye, bir de seni sevgisizler ülkesine taþýyan ayaklarý yýkamak. Yýka ki, artýk hiçbirinin oralarda bezi olmasýn.

Kibir musallasýnda yatan insan için, cümle âlem aðlaþýrken, beyazlar içinde bir mevta daha getirildi onun yaný baþýna. Aðlaþmalar yeri göðü delercesine çoðaldý. Eyvah! Bu gelen sevgiydi. Sararmýþ, solmuþ; Züleyha'dan daha periþan olmuþtu. O da ölmüþtü sanki insan gibi. Musallanýn birisinde yatan, mahallinden mahrum sevgi; ötekinde ise, sevgiden mahrum insanýn kalbiydi. Fakat sevginin her yanýný masumiyet kaplamýþtý. Duruþuna bakýlýrsa, söyleyeceði çok þey vardý. Ama dilin hükmü yoktu musalla taþýnda. Gönül dili tercüman oluverdi sevgiye: "Kendi rýzasýyla zarara girene merhamet edilmez; fakat insanýn sevgisizlik ateþi beni de yaktý, bitirdi. Ýnsanýn ölümü benim de ölümüm oldu sanki. Onun olmadýðý âlemde ben de mânâmý yitirdim. Þeyh Galip'ten ödünç aldýðým þu mýsralarla insanlýk adýna af için geldim gufran kapýsýna. 'Su uyur, düþman uyur, haste-i hicran uyumaz.' Çiçek için dalý ne ise, benim için de insan o. Onsuzluk hicraný hasta kýldý ruhumu. Yedi kat semanýn sularýný uyuttum, ekmeði aþý unuttum; ama sevgiye mahal olan insan kalbinden ayrý kalmanýn hicranýyla hasta olan ruhumu bir türlü uyutamadým. Þimdi insan için bir fýrsat dilenmeye geldim. O da yaptýklarýndan nâdim ise, bir iksir-i nuranî olan þefkat-i Ýlâhiyye'den maðfiret diliyorum." Sevginin sevgi dolu sözlerinden güç alan insan, içini þerh etmek istedi; ancak ümitsizliðin küflü prangalarý bütün ruhunu sarmýþtý. Bu zincirleri kýrmak da sevgiye düþmüþtü. Þöyle dedi: "Düþün bir defa, senin gibi zaif, aciz ve fânî bir mahlûka bu koca kâinatý hizmetçi eden ve imdadýna gönderen Zât; ilim, kudret, hikmet sahibidir; þefkati ve rahmeti boldur. Ondan istedikçe deðer kazanacaksýn. Onun maðfiretinden müstaðni kaldýkça rahmetten uzak kalacaksýn. 'Dua edin, cevap vereyim.' diyen O. 'Dualarýnýz olmasaydý hiç kýymetiniz olmayacaktý.' diyen O. Ruhunu öldüren þu kibir libasýný çýkar, fakra bürün. Acz Burak'ýna bindiðinde kalbin zümrüt tepelerinde dolaþabilirsin." Ýnsan da öyle yaptý. Ýblis'in gönül tahtýna inþa ettiði kibir tahtý, hak ile yeksan oluverdi birden. Musallasý beyaz bir Burak'a dönüþtü. Sevginin, aczin ve fakrýn gücünü fark eden insan, yükseklere, daha yükseklere kanat açarken, bulutlarý sayfa yapýp ardýnda þu satýrlarý býraktý:

"Sýrtýnda þalýn
Yanaðýnda alýn
Veya
Kovanýnda balýn
Olmasa bile
Sevgiyle çal kapýmý
Sana
Gönül sarayýmýn bütün kapýlarýný açarým
Ama
Sevgiyle sulamadýðýn bir gülle
Sevgiyle arþýnlamadýðýn bir yolla
Sevgiyi bilmeyen bir kulla
Geleceksen kapýma,
Sakýn gelme!
Sana
Gönül sarayýmýn bütün kapýlarýný kaparým."


Orhan Tek