Mutlu ve huzurlu olma sebebi sizde de mevcut!

…….Sonuna kadar okuyun, sahip olanlarý mutlu kýlan þeye sizin de sahip olduðunuzun farkýna varýn..

Gözleri görmeyen, ayaklarý yürümeyen kötürüm adamý mutlu kýlan varlýðýn sizde daha fazlasýyla mevcut olduðunu unutmayýn!

Ýþte hepimize mutluluk dersi veren kötürüm adamýn muhteþem hayat anlayýþý! Birlikte okuyoruz:

Gözleri yumuk, ayaklarý çarpýk kötürüm adam, yol kenarýndaki aðacýn gölgesinde ellerini açmýþ, göremeyen gözlerle boþluða yönelerek dua ediyor:

- Ey birçok zengine vermediði nimetleri bana veren Rabb’im, yapraklarýn, yýldýzlarýn sayýsýnca Sana þükürler olsun!

Oradan geçmekte olan Ýsa aleyhisselam, bu mutlu adama yaklaþýp sorar:

- Ey Allah’ýn kulu, senin üzerinde ne nimetler vardýr ki, birçok zengine vermediði nimeti bana veren Rabb’im, diye dua ediyorsun?

Kapalý gözlerle sesin geldiði tarafa yönelerek cevap verir kötürüm adam:

- Rabb’im bana öyle bir kalp vermiþtir ki, o kalple O’nu tanýyorum. Öyle de bir dil vermiþtir ki o dille de O’na þükrediyorum. O’nu tanýmaktan daha üstün nimet, O’na þükretmekten daha büyük hidayet olur umu? Halbuki, nice zenginler, sýhhatliler var ki, kalbinde O’nu tanýma sevinci, dilinde de O’na þükretme mutluluðu yoktur. Ýþte bunu düþününce kendimi tutamýyor da:

- Nice zenginlere vermediði hidayet nimetini bana ihsan eden Rabb’ime, yapraklarýn, yýldýzlarýn sayýsýnca þükür etmekten kendimi alamýyorum!..

Bu cevap üzerine adamýn önünde diz çöken Ýsa aleyhisselam, yumuk gözlerinden sevgi ile öper.

Peygamberin dudaklarý deðen gözler anýnda cam gibi açýlýr. Þaþýran adam, tebessümle baktýðý Ýsa aleyhisselama:

‘Sen, der þu ölüleri diriltip hastalara þifalar veren mucizelerin sahibi Ýsa Peygamber olmayasýn?’

‘Belli olmuyor mu?’ deyince de; ‘Gözlerimden belli oldu ama ayaklarýmdan henüz belli deðil.’ cevabýný verir. Bunun üzerine: ‘Silkinip kalk bakalým, belki ayaklarýndan da belli olur.’ der. Hemen silkinip kalkan adam ayaklarýnýn da düzeldiðini anlayýnca ilk sözü þu olur:

- Ey Allah’ýn Nebisi, izin ver de sahip olduðum þu eþsiz nimetlerin þükrü için hemen þükür secdemi yapayým.’ diyerek secdeye kapanýr ve der ki:

- Ey Rabb’im, seni tanýyan bir kalple þükreden bir dil nimetinin þükründen acizken, þimdi Sen bana gören iki tane göz, yürüyen iki tane de ayak ihsan ettin, bu nimetlerin þükrünü nasýl ödeyeceðim þimdi ben?..

Bu sýrada toplanan halk, Ýsa aleyhisselamýn elini öpmek ister. Ancak Allah’ýn Nebisi der ki:

- Eli öpülecek insan, sahip olduðu nimetlerin farkýna varan þükür secdesindeki þu insandýr. Onun elini öpün! Derler ki:

- O’nu secdeye indiren nimetlere bizler taa doðuþtan sahibiz, ama böyle þükür secdesine varacak derecede sevindirici bir nimete sahip olduðumuzun biz hiç farkýna varmadýk.

Ýsa Nebi’nin muhteþem cevabý þöyle gelir:

- Düþünen insan, sahip olduðu nimetlerin farkýna varýr, düþünmeyen insan da kendini o nimetlerden mahrum sanýr!.. Kitaplýk çapta bir cevap.

- Ne dersiniz? Ýsa Nebi’nin kitaplýk çaptaki son cümlesi bize de bir þeyler söylüyor mu? “Düþünen insan, sahip olduðu nimetin farkýna varýr mutluluk duyar, düþünmeyen insan da kendini o nimetten mahrum sanýr, mutsuzluk hisseder!.” Biz de düþünsek, O’nu tanýyan bir kalple þükreden bir dil nimetine bizim de sahip olduðumuzun farkýna varacak, kötürüm adamýn duyduðu mutluluk ve huzurun daha fazlasýný biz de duyacak mýyýz? Öyle ise yazýmýzýn baþlýðý doðru mudur?

“Dikkat: Mutlu ve huzurlu olma sebebi sizde de mevcut!” Ne dersiniz, düþünmeye deðer mi?

Selam ve Duâ ile..

Alýntý