ANA GÝBÝ YAR...

Annedir evlâdý adam edip gün yüzüne çýkaran. Anne; aynadýr, evlada ýþýk ve renk olandýr. Anne, çile yumaðýdýr, fedâkarlýðýn en kiþileþmiþ sembolüdür. Kanatlarý hep evlâdýnýn üzerindedir. Ýlk tutunacaðý dayanak, ilk oyuncaktýr anne evlâdý için. Ýlk misal, ilk okuldur anne. Ýlk dersi anneden alýr çocuk, taklit eder, onun yerine kendini koyar . Gün gelir sýrdaþ olur, gün gelir övünür evlâdýyla . Bir zaman bulut olur, rahmet rahmet yaðar çocuðunun üzerine, zaman gelir “çocuk aziz, ama terbiye daha da aziz” diyerek tekdir eder evlâdýný. Hayattýr anne, varlýðýný annesine borçlu olan çocuðunun gözüdür, kulaðýdýr. Anne varsa çocuk var, anne yoksa dünyalarý yoktur çocuðun. Yani evlât, annesiyle vardýr, yoksa hiçtir. Koskoca bir hiç. Bocalar evlât annesizlikle, þaþkýndýr, korkaktýr bazen ürkektir ve her þey yavandýr ona. Koskoca çölde Hâcer’i koþturan histir anne, çýkmazdadýr. Saraylarda Musa’ya süt anne, Firavun’larý dize getiren yoðun duygunun adýdýr. Kimi zaman beþikte konuþan Ýsâ ile temize çýkar anne, kimi zaman evlat için “ya cennet ya da cehennem” ilâhi fermanýna konudur. Kandildir, hem eriyen hem erdirendir anne. Çaðlayandýr annenin yüreði, haksýzlýk gördü mü evlâdýna yönelik, kendi çapýnda aslan olur. Gönül tezgahýnda, geleceðini dokur yavrucaðýnýn, ilmik ilmik, nakýþ nakýþ.. Bir kuyumcu titizliði ile bezer onu, tezyin eder, hayata hazýrlar.

Peki çocuk nedir annenin gözünde? Çocuk, bir kýr çiçeðidir nâzik, nârin. Umutla beklenen gelecek, istikbal va’d eden yarýnlardýr. Yine çocuk annesinin gözbebeðidir, yüreðinin koru, ciðerinin nefesidir. Amel defterini açýk tutacak olan güç, baþýna taç giydirecek olan potansiyelidir. Annesinin gençliðinde umudu, yaþlýlýðýnda ümididir evlât. Düþkün olduðu demlerde annesinin elinde âsâ, dizinde fer, gözünde bebektir evlât. Her þeydir evlât bir anne için, her þey.. Bir fidan, bir yaprak hatta en güzel meyvedir çocuk. Ýki Cihan Güneþi (sav), kendi ciðerpareleri için “cennet meyvesi” ifadesini kullanmýyor mu? Ýlâhi emir, evlâda seslenerek ne diyor bakýn , Ýsrâ Sûresinde: “Ýkisine de (anne ve babaya iþaretle) merhametle döþeli kanat indir ve de ki: Rabbim! Beni küçükken terbiye ettikleri gibi, sen de ikisine öylece merhamet buyur!” Ne kadar muhteþem ifâde etmiþ yüce Rabbimiz. Ne kadar açýk ve net olarak bizi duaya dâvet etmiþtir yüce âyetler..

O halde þu gerçeðe parmak basalým dostlar: Hem annenin hayatýnda evlât, hem de evlâdýn hayatýnda anne bu kadar özel ve deðerliyken, nasýl oluyor da, ilerleyen zaman bu sevgi ve tutkuda tahribat oluþturuyor? Evlât, annenin ve babanýn hizmetinden âciz hâle geliyor, onlara isyaný bir mârifet biliyor? Onlarýn bakýmý, ihtiyaçlarýnýn karþýlanmasý sanki evlât için bir angarya oluyor, çile ve belki de bir iþkence gibi geliyor. Âyetlerde, “sakýn onlara ‘öff’ bile deme” ifadesi emir olarak verilmiþken, evlât nasýl nefsine ve þeytana uyup, ilk yâri olan annesinin hatýrýný kýrabiliyor? Açýkçasý, bu sorunun cevabýný bulmada zorlanýyorum.

Gelin dostlar! Anne-babanýz hayattaysa, iliþkilerinizi bir kez daha gözden geçirin. Düþünün ki, siz, varlýðýnýzý onlara borçlusunuz. Biraz daha hürmetperver olmak için yarýþýn. Onlarýn duasýný alýn, rýzalarýna erin. Bunu, anne duasýný “lâyýkýyla” alan bir evlat olarak, ýsrarla tavsiye ediyorum. Anne duasý; benim gözümde, en büyük sermayedir. Bu sözümü, öksüz bir kýzýn inlemesi olarak deðil, bir evlâdýn, evet sadece bir evlâdýn kýsýk feryâdý olarak deðerlendirin. Anne hakkýný üç kat daha gözetmek þartýyla, babalarýmýzýn da hizmetlerinde kusur etmeyelim. Çünkü “babanýn duasýnýn, peygamberin ümmetine olan duasý gibi” olduðunu Ýki Cihan Güneþi (sav)’den öðreniyoruz. Her þeyin en iyisine lâyýk bu güzel varlýklar için, fiîlî ve kavlî dualarýmýzý esirgemeyelim. Ýþ iþten geçip, piþman olmadan, hayatýnýzda diþe dokunur bir iþ yapýn onlar için. Þayet ebedî hayata doðru yolculuða çýkmýþlarsa, her daim hayýrlarla yâd edin.

Ayþe Tuba Bakiler