Anne karnindaki ikz kardesler

Anne rahmine düsen ikiz kardeþler önceleri herþeyden habersizmiþ.
Haftalar birbirini izledikçe onlar da geliþmiþler.
Elleri, ayaklarý, iç organlarý oluþmaya baþlamýþ.
Bu arada, etraflarýnda olup biteni farketmeye baþlamýþlar.
Bulunduklarý rahat, güvenli yeri tanýdýkça mutluluklarý artmýþ.

Birbirlerine hep ayni þeyi söylüyorlarmýþ:
"Anne rahmine düþmemiz, burada yaþamamýz ne harika deðil mi?
Hayat ne güzel þey be kardeþim!"
Büyüdükçe, içinde yaþadýklarý dünyayý keþfe koyulmuþlar.
Öyle ya, hayatýn kaynaðý neymiþ?
Ýþte bunu araþtýrýrken,
karþýlarýna anneleriyle onlarý
birbirine baðlayan kordon çýkmýþ.
Bu kordon sayesinde, hiçbir zahmet
çekmeden, güven içinde beslenip
büyütüldüklerini tesbit etmiþler.

"Annemizin þefkati ne kadar büyük! Bize bu
kordonla ihtiyacýmýz olan herþeyi gönderiyor."
Artýk aylar birbiri ardýnca geçiyor,
ikizler hýzla büyüyor, diðer bir deyiþle
"yolun sonu"na yaklaþýyormuþ.
Bu deðiþiklikleri hayretle gözlemlerken,
bir gün gelip bu güzelim dünyayý terk
edeceklerinin iþaretlerini almaya baþlamýþlar.

Dokuzuncu aya yaklaþtýklarýnda,
bu iþaretleri daha kuvvetli hissetmeye baþlamýþlar.
Durumdan telaþlanan ikizlerden birisi diðerine sormuþ:
"Neler oluyor? Bütün bunlarýn anlamý nedir"
Öteki daha sakin ve aklý basýndaymýþ.
Üstelik, bulunduklarý bu dünya çoðu zaman ona yetmiyor;
duygularý daha geniþ bir âlemi arzuluyormuþ.
O cevap vermiþ:
"Bütün bunlar, bu dünyada daha fazla
kalamayacaðýz anlamýna geliyor."
Ve eklemiþ: "Buradaki hayatimizin sonuna yaklaþýyoruz."
"Ama ben gitmek istemiyorum" diye haykýrmýþ kardeþi.
"Hep burada kalmak istiyorum."
"Elimizden gelen birþey yok. Hem, belki
doðumdan sonra hayat vardýr."
"Bize hayat veren o kordon kesildikten sonra bu
nasýl mümkün olabilir ki?"
diye cevaplamýþ öteki.
"Bize hayat veren kordon kesilirse nasýl hayatta kalabiliriz,
söyler misin bana?
Hem, bak bizden önce baþkalarý da
buraya gelmiþ ve sonra da gitmiþler.
Hiçbirisi geri gelmemiþ ki bize doðumdan
sonra hayat olduðunu söylesin.
Hayýr, bu herþeyin sonu olacak."
Bütün bunlarý söyledikten sonra eklemiþ:
"Hem, belki de anne diye birþey de yok!"
"Olmak zorunda" diye itiraz etmiþ kardeþi.
"Buraya baþka türlü nasýl gelmiþ olabiliriz,
nasýl hayatta kalabiliriz ki?"

"Sen hiç anneni gördün mü?" diye üstelemiþ öteki.
"O belki de sadece zihinlerimizde var.
Bir annemiz olduðu düþüncesi bizi rahatlattýðý için
onu belki de biz uydurduk."
Böylece, anne rahmindeki son günleri derin
sorgulamalar ve tartýþmalarla geçmiþ.
Sonunda doðum ani gelmiþ çatmýþ.
Ýkizler dünyalarýný terk ettiklerinde
gözlerini baþka bir dünyaya açmýþlar
ve sevinçten aðlamaya baþlamýþlar.
Çünkü gördükleri manzara hayallerinin bile
ötesindeymiþ...