Genç adam artýk büyüdüm der gibiydi, çýkýþýr gibi konuþtu:

- Benim de dostlarým var baba!

Baba biliyordu dostun dosttan farkýný, alttan aldý:

- Oðul, gerçek dostu bulmak zordur.

Delikanlý ýsrarlýydý, onun da bildiði þeyler vardý. Hatta bazý þeyleri babasýndan iyi bilirdi:

- Benim dostlarým benim için canlarýný bile verirler!

Ne kolay söylenmiþ bir sözdü bu! Oysa adam ne bedeller ödemiþti bunu anlamak için.

- Demek bu kadar güveniyorsun dostlarýna...

Oðlunun konuþma tarzý adamýn içini burkmuþtu biraz, ama renk vermek istemedi. Bir taraftan da onun bu kendinden emin hali hoþuna gitti. Kendisi bu yaþýnda bile kolay kolay yapamazdý bunu. Bir yandan da oðlunun toyluðunu görüyordu. Elbet herkes gibi o da yaþayýp öðrenecekti. Fakat baba sorumluluðu da vardý, bir þeyler yapmalýydý.

- Ne dersin, diye sordu, dostlarýn seni ne kadar seviyor öðrenelim mi?

Delikanlý altta kalmak istemedi. Dostlarýna güveni tamdý ama doðrusu biraz da meraklanmýþtý.

- Tamam, dedi, ama nasýl olacak bu iþ? Þefkatle oðlunun gözlerine baktý adam:

- Sen büyükçe bir çuval bul, gerisini bana býrak.

Adam gidip aðýldan bir koyun çýkardý, bahçeye getirip kesti. Oðlunun meraklý bakýþlarýnýn arasýnda koyunu çuvala soktu. Çuvalý delikanlýya uzatýrken:

- Þimdi en güvendiðin dostuna git, ben bir adam öldürdüm de. Bakalým ne yapacak, dedi.

Delikanlý sýrtýna yüklendi kanlý çuvalý. Akþamýn karanlýðýnda arka sokaklardan geçerek yürüdü. Bu iþ kolay olacaktý. Gidebileceði o kadar çok dostu vardý ki... Rast gele birini seçti. Yürümeye devam etti. Çuvaldan süzülen kan ellerine, boynuna bulaþmýþtý. Nihayet dostunun evine vardý. Bir eliyle çuvalý sýký sýký tutarken, diðeriyle kapýyý çaldý. Dostu karþýsýndaydý. Þaþkýnlýkla arkadaþýnýn ellerine, yüzüne bakýyor, anlamaya çalýþýyordu. Çuvalý fark edince saklanamayacak bir endiþeyle sordu:

- Hayýrdýr, bu da ne? Delikanlý;

- Birini öldürdüm, diyecekti ki, daha sözünü ta-mamlayamadan kapý yüzüne kapanýverdi.

Þaþýrdý delikanlý. Elinde kanlý çuval, kapýnýn önünde kalakaldý. Tekrar kapýyý çalacak oldu, vazgeçti. Gidebileceði daha bir sürü gerçek dostu vardý nasýlsa. Uzaklaþýrken döndü, bir kez daha baktý dostunun evine. Perdenin kenarýndan biri kendisini izliyordu. Aniden perde çekildi, odanýn ýþýðý söndü sonra.

Verilen sözler geldi aklýna, dostluk yeminleri, yaþanan onca þey geldi. Babasý haklý mýydý yoksa? Bir baþka dostunun evinin önünde durdu, ümitliydi bu kez. Fakat yine aynýsý oldu. Sonra bir baþkasý, bir diðeri...

Gece yarýsýna kadar omuzunda kanlý çuvalla dolaþtý durdu delikanlý. Ayakta duracak hali kalmamýþtý artýk. Kýrgýn ve öfkeliydi. Çaresiz evin yolunu tuttu. Babasýnýn yüzüne bakmaya utanýyordu. Çuvalý bir kenara býrakýrken babasýna döndü.

- Sen haklýymýþsýn, dedi, dünyada gerçek dost yokmuþ!

- Belki, dedi adam gülerek, belki de vardýr. Þimdi de benim bir dostuma gideceksin. Ben falancanýn oðluyum, bir adam öldürdüm diyeceksin. Bakalým ne olacak?

Delikanlý mahcubiyetinden kaçacak yer arýyordu zaten. Seve seve kabul etti. Hem, belki babasýnýn dostuna gittiðinde de ayný þeyler olacaktý. Sanki öyle olmasýný istiyordu. Gecenin karanlýðýna daldý, yeniden sokaklarý arþýnlamaya baþladý.

Babasýnýn yerini tarif ettiði evin kapýsýna gelince önce çuvalý bir kenara býrakýp biraz soluklandý delikanlý. Dört yaný bahçeyle çevrili büyük bir evdi burasý. Kapýyý çaldý, çuvalý omuzuna alýp beklemeye baþladý. Kýrk beþ-elli yaþlarýnda, irice gözlü, hafif þiþman, saçlarý yer yer aðarmýþ bir adam açtý kapýyý. Delikanlýnýn halinden kötü bir þeyler olduðunu sezinleyerek;

- Hayýrdýr evlat, dedi, sen kimsin?

Bizimki kendini tanýtýp olan-biteni anlatmaya baþlayýnca, adam ellerini dudaklarýna götürüp:

- Sus, dedi, aman bir duyan olmasýn! Gel içeri gir önce.

Hemen bir kazma kürek getirdi. Evin arka tarafýndaki lale bahçesine aceleyle bir çukur kazdýlar. Gecenin karanlýðýnda çuvalý çukura koyup, üstünü toprakla kapattýlar. Taze topraðýn üstüne de biraz öteden söktüðü lale fidanlarýný dikti adam. Delikanlý elini-yüzünü yýkarken ona yatacak yer hazýrladý.

- Bu gece kal evlat, diyordu, ne olur ne olmaz, sabah olsun gidersin...

Delikanlý adama hayranlýkla bakýyor, kendi dostlarýný düþünüp, iþte, diyordu, iþte gerçek dost!

Bütün ýsrarlara raðmen gitmek için müsaade almayý baþardý. Bir an önce eve dönüp, babasýna, sen haklýymýþsýn, demek istiyordu.

Yorgundu delikanlý. Omuzunda çuval yoktu artýk, ama o yorgundu. Bu bir tek gecede bütün dostlarýný tanýyývermiþti. Yürüyordu. Bir günde birkaç yýl büyümüþtü sanki. Uzaktan evlerinin ýþýðýný gördü. Biraz daha yaklaþýnca pencerenin önündeki karaltýnýn babasý olduðunu fark etti. Koþarak ellerine sarýldý babasýnýn.

- Haklýymýþsýn, dedi, gerçek dost baþka bir þey, sen haklýymýþsýn...

Olan-biteni gülerek dinledi adam.

- Dur bakalým, dedi, bu kadar acele etme, hele bir yarýn olsun...

Ertesi gün öðlen vakti baba dostunun evine doðru yürürken utanýyordu delikanlý. Bunu nasýl yapacaktý? Babasýnýn neden böyle bir þey istediðine anlam veremiyordu. Gidip o adama herkesin içinde bir tokat atacaktý! Ses çýkarmazsa biraz daha hýrpalayacaktý. Ýyi ama babasý neden böyle bir þey yapmasýný istemiþ olabilirdi? Böyle yaparak neyi anlayacaklardý?

Evin olduðu sokaða geldiðinde iþinin biraz daha zor olacaðýný fark etti. Yüzü kýzardý birden. Caminin köþesini dönerken, avluda birilerinin oturduðunu görmüþtü. Babasýnýn dostu az sonra olacaklardan habersiz, birkaç ihtiyarla sohbet ederek ezaný bekliyordu.

Cami avlusunda oturanlara doðru yürüdü. Yüzünün, kulaklarýnýn yandýðýný hissediyordu. Yaklaþýp, oradakilerin þaþkýn bakýþlarý arasýnda adamcaðýza bir tokat vurdu. Ama adam býrakýn karþýlýk vermeyi, ses bile çýkarmadý. Bir kez daha kendinden utandý delikanlý ama henüz iþi bitmemiþti. Tartaklamaya baþladý adamý, bir tokat daha vurdu. Adam bir þeyler anlamýþtý sanki. Delikanlýyý kollarýndan tutup kendine doðru çekerek kulaðýna fýsýldadý:

- Evlat, var git babana selam söyle. Biz öyle birkaç tokada lale bahçesini bozmayýz...