Dünyevî talebi bulunmayan, yani þeriatini hâkim kýlmak, þeriatine uygun hukuk, iktisat, ahlâk, devlet, sosyal hayat, toplumlararasý ya da devletlerarasý iliþkileri bulunan bir sistemi hâkim kýlmak ve bunu insanlýðýn istifadesine sunmak talebi, gayreti, cehd ve cihâdý olmayan bir Ýslâm, yani tevhidi Allah'ý bir tanýmaya indirgemiþ ve diðer yönleriyle içi tümüyle boþaltýlmýþ, hýristiyanvari bir kimliðe büründürülmüþ; dünyayý Sezarlara, tiranlara, tâðutlara, lâiklere, demokratlara terk etmiþ bir Ýslâm anlayýþý, teori olarak topluma kabul ettirilmekte ve pratikte gerçek dinin hâkim olmasýna müsaade edilmemektedir. Câmileri kiliseye, Diyânet memuru imamlarý papaza, hayata bakýþý hýristiyanlýða benzetilen bir din... Böyle bir Ýslâm, Allah'ýn dini olan Ýslâm deðildir. Böyle bir Ýslâm'ýn Allah'ýn Rasûlüne gönderdiði ve sahih olarak bize kadar nakledilerek gelmiþ Ýslâm'la ilgisi yoktur. Böyle bir Ýslâm'ýn, adýndan baþka Ýslâm'la en ufak bir ilgisi bulunamaz. Ancak, "her türlü sapýklýk ve saptýrmaya raðmen, Allah'ýn Dini'ni doðru olarak anlayan ve doðru þekilde ortaya koyan bir kesimin kýyâmete kadar varlýðýný sürdüreceðini, onlara muhâlefet edenlerin, hak yol üzere bulunan bu kesime asla zarar vermeyeceðini" müjdelemektedir Yüce Peygamberimiz. Allah'tan, bu hayýrlý zümreyi her geçen gün güçlü kýlmasýný ve bizleri bunlardan eylemesini niyaz ederiz.


Hýristiyanlýk, Bizansýn resmî dini haline gelip devlet dini haline dönüþünce, Hz. Ýsa hakkýnda uydurulan ve tahrif edilmiþ Ýncil'e geçirilen: "Sezar'ýn hakkýný Sezar'a, Tanrýnýn hakkýný da Tanrýya veriniz" cümlesinde ifadesini bulan anlayýþ, insaný iki efendili ve iki efendisinin de buyruklarýný yerine getirmek zorunda bulunan, efendilerinin buyruklarý çatýþtýðýnda duruma göre birisini tercih etmek gibi oldukça zor ve hatta riyâkârca ya da ciddiyetsizce tutumlara mahkûm eden bir hal almýþtý. Tevhidden teslise, adâletten zulme dönen Kilisenin tahakküm ve saltanatý giderek güçlenmiþti. Ýþte Kiliseye karþý, Kilisenin zulüm ve zorbalýðýna karþý ayaklanan insanlarýn tavýrlarý lâiklikle izah edilmeye baþlandý.


Uzun tarihî süreç ve her türlü olumsuz geliþmenin sonucu olarak; insanýn hayatýn her alanýnda ve tüm iliþkilerinde dini dýþlamayý ve dini yalnýzca vicdana hapsederek o çerçeve içerisinde kalmasý þartýyla dine saygýlý olduðunu ifade etmek erdemliliðini (!) esirgemeyecek hale gelmiþtir. Ýþte "lâiklik" denilen þey budur.

Günümüzdeki lâiklerle Mekke devrindeki câhiliyye mensubu insanlar arasýnda temelde pek bir fark yoktur. Çaðdaþ lâikler, 14 asýr önceki müþriklerin halefleridir. "Onlara: 'Allah'ýn indirdiðine ve Rasûlüne gelin' denildiðinde onlar: 'Atalarýmýzý üzerinde bulduðumuz yol bize yeter' derler. Ya atalarý hiçbir þey bilmeyen ve doðru yolda gitmeyen kimseler idiyseler de mi?" (5/Mâide, 104)

Görüldüðü gibi, tavýr ve yaklaþýmlar arasýnda, günümüzdeki atalar ile câhiliyye Araplarýnýn atalarýnýn izini takip etme anlayýþýnda fark yok. Deðiþen yalnýzca yasalarýn konusu olan objeler ile bu yasalarýn konuluþ þekli. Câhiliyye dönemi müþrikleri bir ya da birkaç kiþiden ibaret olan atalarýnýn izinden gitmekte ýsrarlý olduklarýný belirtirlerken, çaðdaþ câhilî lâikler ise, yasamalarýnýn alanýný alabildiðine geniþ tutmaktadýrlar. Zaman zaman atalarýnýn yolunun izlenmesinin gerektiðinden söz etseler bile, halk irâdesinden, demokrasiden, hukukun üstünlüðünden, hukuk devletinden, parlamenter sistemden... dem vurmayý ihmal etmezler.


Hayat ve inanç düzeni bir bütündür. Ýnanç düzenini vicdana hapsedip býrakmanýn imkâný yoktur. Ýnanç elbette hayatý da düzenleme safhasýna er ya da geç mutlaka geçer. Ýnsanlarýn fert ve toplum olarak inançlarýyla baðdaþmayan bir hayat sürdürmelerine imkân yoktur. Ýnsan, ya inandýðý gibi yaþayacak veya yaþadýðý gibi inanacaktýr; üçüncü bir yol yoktur. Bu, böyle olduðu gibi, hayatýn belirli alanlarýný belirli güçlerin emirlerine terk etmemiz ve bunun âhenkli bir þekilde sürüp gitmesini beklememiz mantýkla da baðdaþmaz. Fýtrata aykýrý bir beklentidir bu. Nasýl ki kâinatta Allah'tan baþka bir ilâh bulunsaydý, göklerin ve yerin düzeni bozulacaktý, ya da bu ilâhlar birbirlerine gâlip gelmeye çalýþacaktý. (23/Mü'minûn, 91; 21/Enbiyâ, 22) Ayný þekilde insan, hayatýný da Sezar ile Tanrý arasýnda paylaþtýrmaya kalkýþýp birisine dünyayý, öbürüne dini teslim etmeye, birisini vicdana ve câminin dört duvarý arasýna hapsetmeye kalkýþýrken; diðerine de bütün alanlarýyla, hatta hayat ve kâinat yorumlarý, dünya görüþleriyle birlikte dünya hayatýný verecek olursa, hiçbir þey yerli yerinde kalmaz, kalamaz.