.Amerika’dan Arzu Ýpek kardeþim yazmýþ… “Kur’an niye bu kadar kalýn?” yazýsýna birkaç paragraflýk yorum. “Müddessir” koymuþ baþlýðýný.. “Müddessir”, yani “örtünen”. Soruyor: “Muddessir suresinin saf örtüleri içinde hiç çocukluðunuzu bulduðunuz oldu mu?” Cevabýn ipucunu veriyor hemen. Telaþlarýmýn sakladýðý, alýþkanlýklarýmýn gözden ýrak tuttuðu bir küskün yaným, bir eski yaram kanamaya baþlýyor. “‘Kalk, örtüye bürünerek saklanan!’ diye baþlýyor ayet. Bu uyarýyý duyunca, bir çocukluk telaþý düþüyor hatýralarýma. Bir dolabýn ardýna yahut masanýn altýna saklanmýþ titreyen bir yürek oluyorum. Efendimiz Aleyhiselâtüvesselâmý düþünüyorum.”
Kalbimi/n aðlarýna doladý bu son cümle.Kalbimi daladý. Bir çocuk kalbini göðsüme koyarak da anlamaya çalýþmalýydým “örtüneni”. Ama nasýl? Masanýn altýna saklanmýþ titreyen o çocuk yüreðinin odacýklarýna akýp duruyor hayalim. Dalýyorum; ama korkup geri kaçýyorum. Biliyorum; ben yazmaya çalýþtýkça o kalbin kýpýrtýlarý zayýflayacak ki, ben tarif ettikçe, o sessiz, o isimsiz, o tarifsiz, o eþsiz titreyiþ ucundan kýyýsýndan tahrip olacak. (Tarif etmek, tahrif etmek de demektir.) Masanýn altýnda kalan o titreyiþi “masaya yatýrmak” ne kadar incitici bir zorunluluk?
Neden saklanýr çocuk? Utanýr da ondan! Utanýr çocuk. Utanýr çocuklar. Çünkü, hiç beklentisizdirler. Hiç hesapsýzdýrlar. Bir þeyi hak ettiklerini düþünmezler. “Nasýlsa ben kazandým!” edasýnda olamazlar. Kendilerine verileni sýradan bilmezler. Sonsuz bir minnettarlýk göðünde aðýrlandýklarýný dillendiremeseler de derinden hissederler. Sevinç eþikleri o kadar düþüktür ki, ne taþarsa oradan sýnýrsýz bir tebessüme bürünürler, lekesiz bir mutlulukla gülerler.
Ýþte kýrklý yaþlarýnda bir insan. Sadece þükür telaþýnda. Hiç bitmez teþekkürler derdinde. Ayaklarýný çekinerek basýyor yere. Gözlerini utanarak gezdiriyor göklerde. Her nefesi eþsiz ve sessiz bir hediye bilerek aðýrlýyor göðsünde. Kalbinin kýpýrtýsýnýn bile kendisine duyurulmamasýný sonsuz bir cömertliðin dokunuþu olarak okuyor. Verirken, verdiðini bile unutturacak denli sessizce ve teklifsizce verenden utanýyor o titreyen çocuk kalbi. Yaðmur tanelerini misafir ediyor saçlarýnda göðsünde. Diyor ki, “Onlar henüz Rabblerine verdikleri sözü unutmadýlar!” Yaðmur yaðmur sevinç olup yaðýyor üzerimize. Bir damla bile taþýrmaya yetiyor aðzýna kadar dolu minnet bardaðýný.
Sadece minnetini ifadeye ayýrýyýr vaktini. Tam mesai kullukta. Kulluðun ötesi peygamberlik olabilir mi? O ötesini düþünmüyor minnettarlýk duygusunun yamaçlarýný canhýraþ týrmanmaya çalýþýrken. Yalnýzca þükür kaygýsýnda. Þükrün karþýlýðý “En Sevgili” olarak el üstünde tutulmak mý? Karþýlýðýný hesap ettirmiyor içine sýðdýramadýðý sonsuz memnuniyetler.
Çocuklar da öyle deðil midir? Büyüklerin alýþveriþlerindeki karþýlýklýlýk ve dengeyi aramaz onlar. Öðrenememiþlerdir bir þeyi hak edeceklerini. Akýllarýna getirmezler bir iyiliðin altýndan kalkabilecek bir karþýlýkta bulunabilecekleri.
Ümmî O. Saf bir teþekkür dili. Duru bir þükür ýrmaðý. “Peygamberlik gelecekse benim gibi þerefli birine gelmeli!” diye bir an bile geçirmiyor içinden. “Bana ‘emin’ diyorlar madem, lider ben olmalýyým!” türü hesaplarýn noktasýna dokunmuyor aklý.
Akýyor sadece. Aktýðýný bilmeyen bir ýrmak gibi. Çaðlýyor sadece. Denize yaklaþtýðýný hesap etmeyen bir çaðlayan gibi. Dallanýp budaklanýyor sadece. Güneþe uzandýðýnýn farkýnda olmayan bir aðaç gibi. Büyüyor sadece. Büyüdüðünü bilmeyen bir çocuk gibi. Hacmini artýrdýkça, genleþip sýnýrlarýný zorladýkça çeliði bile parçaladýðýný fark etmeyen su gibi.. Övülmeyi en çok hak ettiði halde, övünmeye vakit ayýramýyor. Övülmeye deðer iþler yaptýðýnýn hesabýna koyulmuyor. Övülesi olduðunu bilmiyor. Ümmî kalýyor.
Ümmîdir O. “Peki ya sonra..” demeye fýrsat bulamayacak kadar önceliyor minnettarlýðýný. “Hani ya benim ödülüm!” diyememecesine sevincinin içinde kayboluyor, dilsizleþiyor. Hâliyle, varlýðýyla, edasýyla, tavrýyla, duruþuyla, susuþuyla dil oluyor. Keskin bir dil. “Hamd” oluyor baþtan ayaða, tepeden týrnaða. Ete kemiðe bürünüyor “hamd”; “Muhammed” diye görünüyor. Öyle ki, Muhammed’den hamd’i çýkarsan geriye bir þey artmýyor. Hamd olmayan bir hali yok. Varedildi diye utanmadan geçirdiði bir an yok. Kendisine istemeden verildi diye mahcup olmaksýzýn durduðu bir yer yok.
Elçiliðe lâyýk görüldüðü halde, beklemediði bir makama oturtulmuþ birinin mahcubiyetiyle çocuklar gibi masa altýna saklanýyor. “Örtünüyor.” Vahye muhatap olduðunda, Cebrail’le yüzleþtiðinde, hiç hak etmediðini düþündüðü ödülün utancýyla yüzünü perde arkasýnda tutuyor. Utanýyor.
Her birimiz üzerinde titreyen, kýlýmýza zarar gelsin istemeyen o ana yürekli “ümmi”nin titrek kalbinin nabýzlarýný göðsümüzde yeniden hissetmek için masa altýna saklanan beklentisiz çocuk masumiyetini titreyen kalbimizle keþfetmemiz gerek. Kur’ân’ý güya saygý adýna örtüp duvara asýp kendimizden saklamak yerine, “Nasýl oldu da Rabbim beni adam yerine koydu?” þaþkýnlýðýyla, mahcubiyetiyle “örtünen”lerden olmamýz gerek. Kabuk baðlamýþ duyarsýzlýðýmýzýn altýnda kanayýp duran o kutlu sevgilinin utanmasýyla yeniden örtünmeliyiz. Masa altýna saklanan çocuklar gibi…

Senai DEMÝRCÝ...