"Baþkalarý gülü bir çiçek diye sever belki de. Ama biz, gülü “gül” olduðu için severiz. Bizim için gül sevgilidir, gül güzelliktir, gül coþkudur. Gül, esmanýn eþyaya tecellisinin esrarýdýr. Gül aþktýr, gül sevinçtir, gül bahar muþtusudur… Gül, ezelle ebed arasýndaki bütün zamanlarýn en güzelinden yansýmalar taþýdýðý için güzeldir. Ve katmer gül; rengini þehit kanýndan, kokusunu Efendimiz (A.S.)’ýn mübarek teninden aldýðý için çiçekler sultanýdýr.

Bu sebeple olsa gerek, gülün kokusuyla kendimizden geçeriz. Baþka bir aleme gideriz. Yol buluruz mâverâya… Biz güle, gülistanda açan katmer güllere “Peygamberlik Gülzarýnýn Eþsiz Gülü”nün remzi olduðu için vurgunuz. Ve gülü her kokladýðýmýzda salâvat getiririz, O’nun terinin kokusundan bir zerreyi teneffüs ettiðimizden…

Gülü tarife ne hacet; gül Sevda-yý Muhammedî’dir. Gülün sevdasý kalbimizin hâfi tepelerinde, ahfâ zirvelerinde sancak açmýþtýr. Ve bizler, gönlü gülþen olan insanlara meftun oluruz, Kainatýn Solmayan Gülü’nün aþkýyla… Gün gelir, gözyaþýyla gül sularýz. Bir gül için bin dikene su veririz. Ve biliriz ki, güllerin içinde diken yoktur, dikenler içinde gül vardýr.

O, aþkýmýzýn mihrabýndaki gül… O, alemlere rahmet olarak gönderilen bir rasûl… O, çöl sýcaðýndaki bir kevser þelâlesi… O, teþrifiyle kainatý aydýnlatan ve ýþýk bahþeden sonsuz bir nur þulesi… Gündüzleri dünyayý ýþýtan güneþ ve geceleri gökyüzünde çiçek çiçek açan yýldýzlar, O’nun sönmeyen ýþýðýnýn en mütevazi kandilleri… Sera da, süreyya da O’nun nuruyla aydýnlanýr… O’nun sîreti bir amaç, O’nun sünneti bir hidayet, O’nun sureti gönüllere ülfet ve nimet veren bir âb-ý hayat… Ruhumuz O’na aþýk… O, gül mushaflý sevdamýzýn sembolü… O, onsekiz bin alemin emsali olmayan gülü…

Divan þairimiz Fuzûlî Su Kasidesinde:

“Suya versün baðban gülzârý zahmet çekmesün
Bir gül açýlmaz yüzün tek, verse bin gülzâre su.”

diye O Gül’ün dünyaya bir kere geleceðini, bahçývanýn bin gül bahçesini sulasa, sele verse dahi O’nun yüzü gibi bir gül açýlmayacaðýný en lâtif bir biçimde ifade ediyor…

Lâkin, O Gül’ün sevdasýný kelimelerle anlatmak, dizelerle vasfeylemek ne mümkün? O, “levlâke, levlâk…” sýrrýnýn muhatabý olan hayat güftesi… O, tebessümünden cennetler yaratýlan mutluluk bestesi… O, bütün çaðlarýn önünü aydýnlatarak ademoðlunu karanlýktan kurtaran yaratýlmýþlarýn en yücesi… O, Rabbimizin terbiyesiyle yetiþmiþ bir ahlâk abidesi… O, çaresizlerin çaresi… O, kimsesizlerin kimsesi… O, hurma kütüðünün bile hasretinden inlediði bir ülfet çeþmesi… O, vefanýn zirvesi… O, insanlarýn en sabýrlýsý, en hoþgörülüsü, en azimlisi, en kararlýsý… O, yiðitlik ve cömertlik timsali… O, kainatýn bir numune-i imtisali… O, efendiler efendisi… O, Allah’ýn müjdesi… O, insanlýðýn müjdecisi… O; hem “Halîl”, hem “Habîb”, hem “Sýddîk”, hem “Emîn”… O, sevgi tohumlarý atýp, kardeþlik duygularý yeþerten; topraða yaðmur, karanlýða nur ve gönlümüze sürur olan sevgililer sevgilisi…

O’nda toplanmýþtýr bütün güzellikler… O, hep “ümmetim, ümmetim” diyen, “nefsim” demeyen Hâtemül Enbiyâ tacýnýn sahibi… O, Sidretü’l Münteha’nýn misafiri… O, Gâye Ýnsan… O, Mahþer günündeki tek sýðýnak… O, kýrýk gönüllerin mimarý… O, Hakk’a giden yolun rahmet kapýsý… O, Ýslâm’ý bütünüyle hayatýnda billurlaþtýran, bizatihi Ýslâm’ýn kendisi olan Habib-i Kibriya… O, çöle inen nuru bütün cihana yayarak tebliðini tamamlayan nebiler nebisi… O, tek Rehber… Aþýklar O’nun için yanar… Sadýklar O’nun için aðlar… Rüzgar O’nun yadýyla eser… Bülbüller O’nun kokusunun olmadýðý yerlerde susar… O’nun izinden gitmeyen saadet bulamaz. O’nun nuruna pervane olmayan mahþerde kurtulamaz…

O, ilâhi nizamýn namütenahi güzelliðini bahþetti gönüllerimize… O, ruhlarýmýza üflediði sonsuzluk aþkýyla hilkatin esrarýný öðretti bize… O’nsuz ne farký vardý gündüzlerin geceden?.. O’na gelen vahiyle aydýnlandýk, karanlýk her düþünceden… O olmasaydý, sonsuzluk iklimine ulaþamazdýk… O olmasaydý, dünyadaki bu sarp yokuþlarý asla aþamazdýk… O’nunla kalbimize nur olup, ilham doldu… O’nunla ýþýk buldu gece, gündüz ve akþam… O’nsuz baharlar kýþtý… O’nsuz insanlýk, öksüz ve yetim kalmýþtý…

Kainatta mütecelli olan esma-yý ilâhiyye’yi þahsýnda en mükemmel biçimde tebarüz ettirip, en mücellâ keyfiyetiyle temsil eden gaye insan O’dur. O’nun her kelâmý hakla batýlý ayýran bir kýstas; O’nun her hükmü þaþmaz bir adalettir. O’nun hayatý tebliðini temsille geçmiþ ve cihana en iyi tebliðin temsil olduðunu göstermiþtir.

O, ýztýraptan çatlamýþ dudaklara merhem, kuraklýktan çoraklaþmýþ gönüllere zemzem, insanlýðýný kaybetmiþ ruhlara erdem ve alev alev yanan sinelere bir meltem gibi serinlik; bizlere cennet-âsâ baharlar ikram eder…

O’nun geliþi, gecelerin ebedi bir gündüze dönüþüdür… Ve O’nunla Ýslâm’ýn nuru tulû etmiþtir. O, ümmetini küfrün yakýcý sýcaðýndan imanýn serin iklimine kavuþturmuþ, karanlýktan nurun aydýnlýðýna çýkarmýþtýr.

Uykuda bile uyanýk kalmanýn keyfiyetine vasýl olan gönül erleri, nurani ýþýltýlarýn semavi izdüþümlerini O’na teslimiyette bulurlar. Muhakkak ki, sema ile arz arasýnda meydana gelecek bir kutlu buluþma “Gül Devri”nden ilham alan bir iklimde gerçekleþir. O Gül’ün namütenahi güzelliði kalplere yansýdýðýnda, gecesi olmayan bir gündüz tecelli edip, gönüllerde gül tomurcuklarýnýn açýlmasýna vesile olur.

Unutmayalým ki, en karanlýk devirlerde bile dikenler arasýnda goncaya durmuþtur güller… Gülün çevresindeki dikenler, gül kokusuyla hemhâl olunca güle dönüþür birer birer… Bizler, “Gül” kokusunun ikliminde insanlýðýmýzý yeniden keþfettiðimiz zaman; rahmet, bereket ve hidayet yaðmurlarýyla madde ve mana planýnda dirileceðiz. Mekanýn ve zamanýn ölü noktalarýna Gül Devri’nden gelen esintilerle hayat üflemeye muktedir olacaðýz. Gül yüzlüler göz yaþýyla gül sularken, tomurcuk veren güllerin açýlmasýný beklemektedir… Gonca güller açýldýðý zaman vuslat baharý gelecek, gönlümüz þaduman olacaktýr. Kalpler O’na baðlanýp râm olduðunda, yanlýþlýklar bütün neticeleriyle ortadan kalkacaktýr…

"