Seni hak edecek amelim yok benim lakin aþkýna dilenciyim.

YARAB..
Rabbim gerçek manada beni sen sevdin...
Niceleri ise sever gibi göründü...
Ama daima, kendilerini sevdiler...
Çünkü âcizdiler, fâniydiler...
Kendilerine bile yetemediler ki, bana yetseler...
Hepsi Sana borçluydu varlýðýný.
Hepsinin bir caný vardý...
Ve onlar, kendi canlarý yanmadýkça, anlayamadýlar acýyý... Anlayanlar da zaten, kendilerince bir mânâ çýkardý...
Sen varsýn hakkýyla bilen beni...
Her þeyimle bilen, her þeyimle seven, bir tek Sen...
Sevdiðini biliyorum, zira sevmemiþ olsaydýn, o kadar kendinle meþgul etmezdin beni.
Sevmemiþ olsaydýn, aratmazdýn böylesi...
Sen sevmemiþ olsaydýn, sevebilir miydim ki Seni?
Sen canýmýn Cânâný...
Sen'in sevginde vefâyý idrak ettim ben...
O eþsiz vefâna, karþýlýk vermekten âciz oldum her zaman...
Seni, Senin beni sevdiðin gibi sevmekten âcizim...
Zira Sen yaratansýn, ya ben?
Ben, kul olmayý bile beceremeyen...
Yalnýzca Sendeydi tatmin...
Sadece Sende.
Bir Sen yettin bana...
Kimselerle yetinemedim...
Acý çekmeyi sever oldum Senin izninle.
Dertlerin içinde gizlenmiþ nice derman buldum...
Sevdirdiðince sevdim Seni...
Buldurduðunca buldum...
Bir Sen varsýn Bâkî olan...
Geride ne varsa fâni...
Bütün varlýklarýn hepsi fâni...
Kimi güzel, kimi çirkin, kimi vasat, ama iþte her biri fâni... Dallardaki çiçekler, göklerdeki bulutlar, çöller, pýnarlar hep fâni... Seraplar ve gölgeler fâni...
Çöllerde kalmayý sevdim Seninle...
Yalnýzdým, kalabalýklar içinde...
Her þeyde Senin sanatýný görmeyi sevdim ben...
Herkeste Senden bir tecelli bulmayý sevdim...
Yýldýzlarda nûrunu, güneþte nârýný, ateþte hârýný bulmayý sevdim.
Hiçbir þeye muhtaç olmayýþýný sevdim ben.
Azîz oluþunu, Kâdir-i mutlak oluþunu sevdim.
Settâr oluþunu sevdim.
Öylesine güzel bir sýrdaþtýn ki Sen, kimselere bir sýrrýmý vermedin. Günahýma raðmen yücelttin beni.
Þeref ikram ettin.
Ekrem-ül ekremînsin...
Kulunu sevmeni sevdim.
Ey Rabbim!
Ben unuttum, unutmadýn.
Ben, adýný anmadým, yine de býrakmadýn.
Yüceler yücesi aþkýna karþýlýk vermek varken, Seni býrakýp baþkalarýna yandým...
Yine de vazgeçmedin benden.
Sevdin beni, oysa, ben Sana kul bile olamadým.
Nankörlük ettim.
Yine de nimetlerini esirgemedin.
Þikayet eden, sýzlanan, dert yanan hep ben oldum.
Sen, sabrettin.
Sen sevdin beni...
Bense vefâsýz bir sevgiliydim.
Kýymetini bilemedim.
Þimdi, cemâlinin hasretiyle yanýyorum.
Ve Senin muhabbetin fâni hazlarý benden yok etti.
O kadar ki, güneþin kavurucu sýcaðýnda da, serinleten rüzgarda da, Senin hasretin içindeyim.
Senin sadece sanatýný seyretmek yetmiyor artýk!
Þahdamarýmdan daha yakýn olmaný sevdim.
Ama bu bile yetmedi bana.
Korkuyorum perdeler arkasýnda kalmaktan.
Korkuyorum, baþkalarýna görünüp de beni mahrum koymandan. Cemâlin...
Tüm derdim bu ey Rabbim!
Cemâlin tüm derdim bu ey Rabbim.
Dayanamam Mevlâm!
Ne olur Sensiz býrakma beni!
Biliyorum ki, ne yaparsam yapayým, cemâlini hak edecek bir sermaye biriktiremem.
Seni hak edecek gücüm yok benim.
Seni hak edecek amelim yok.
Hiçbir þeyim yok ey en Güzel!
Ellerim bomboþ.
Üstelik günah kirleriyle lekeliyim.
Bembeyaz gelemiyorum Sana...
Yarattýðýn gibi tertemiz deðilim.
Dünya kirletti beni, nefsim aldattý.
Þeytana kandým.
Müflisim.
VALLAHi hiçbir þeyim yok!
Duyduðum iþtiyakýn sebebi, yine Sensin.
Sensin her yanýmda...
Sensin varlýðým...
Zenginliðim Sensin...
Tüm sefilliðime raðmen yine de Seni isteyiþim, sýrlarýndandýr.
Bilmiyorum, bilen Sensin.
Ve eðer, murâdýma, maksûduma, matlûbuma, yani Sana, yani Senin Cemaline kavuþursam bir gün, bu da sadece Senin merhametin.
Sermayem yok Sevgili!
Tüm sermayem, rahmetin...
Lokmanýn bile derman olamayacaðý derdimin, dermanýsýn Sen!
Yârsýn!
Cansýn!
Þifâsýn!
Lokmanda deðil ey Yâr, Sendedir benim devâm!
Sana kavuþmadýkça, huzur da bana haram!
Sermayem rahmetin, ilâcým Cemâlindir,
vesselâm!
Hiçbir þey yoktu, yalnýz Sen vardýn.
Hiçbir þey yoktu, aþkýn vardý.
Aþkýný izhâr ettin, yarattýn bizi.
Muhabbet ettin, yarattýn beni…
Vahdaniyetinin tecellîsiyle bütün kalplere bir katre aþk iksiri serptin.
Ehadiyetinin tecellisiyle bütün kalpler Sana âþýk…
Bildim, seven sendin beni!..
Bütün varlýklarda yansýyan güneþ gibi, sevgisiyle saran Sendin beni…
Annemin merhamet yüklü sesi, yüreðini yüreðimin üstüne koyan dostun merhabasý, baþýmý okþayan Peygamber eli, hâtýrasýyla hüznümü alan sevgilinin sohbeti bildim hep Sendendi.
Sevdin, sonra kopmaz bir zincirle kendine çektin.
Zincirin her bir halkasý, Senden tecellîlerdi.
Aþkýna âþýk olduðum Mecnûn “Sen”din.
Aynalarda seyrettiðim Yûsuf, “Sen”!..
Sonsuz siyah güller, lâcivert akþamlarýn iðde kokusu, hüzün yüklü sonbahar, yaðmurun topraða dokunuþu, bir gül renginde eriyen akþamlar, Dost'un yüzü, sevdiðim ne varsa, hep “Sen”dendi.
“Tecellî, tecellî edeni gösterir
.” (a.g.e., Hazret-i Mevlânâ
Sûretlerde nihân olan Sevgili, ey Sevgili!..
Yetimler Yetîmi'ne «vedduhâ» sýrrýyla tecellî ederken, O'nu tek olana, “bir olan”a çekiyordun.
Baþka bütün kapýlarý kapatýrken, hep açýk olan kapýna çaðýrýyordun.
Bildim, kalbimdeki her bir muhabbet tecellisiyle beni de kendine çekiyorsun.
Çekiyorsun ve býrakýyorsun.
Býrakýyorsun ki, kanayayým; zayýf yanlarýmý tanýyayým.
Seni bulayým.
Sonra yine çekiyorsun.
Bu, hüzünlü bir þehrâyîn.
Bu, bitimsiz bir med-cezir. Bu, içimdeki Mûsâ'yla Firavun savaþý; sulhü yok!..
Sevgili, en Sevgili!..
Sûretlerden geçerek, Sana erdir beni!..
Merhametinle arýndýr, kalbimi!...
Amin.
Selam ve dua ile..
ALINTI