Rabbimiz, dinini kullarına ulaştırmaları için en sevdiği insanları, yani peygamberleri vazifelendirmiş, onlar da bu uğurda her şeylerini feda ederek, murad-ı ilâhinin insanlığa ulaşmasını hayatlarının tek gayesi bilmişlerdir. Buna rağmen onlar tebliğcisi oldukları din adına kendi heva ve heveslerinden hiçbir şey söylememiş, katmamışlardır. Yaptıkları kutlu tebliğ, sadece bilgi aktarımı değil, vahyi bizzat yaşayarak insanlara örnekleyerek göstermektir.

Peygamberlerin izinden giden, ilim ve amel bakımından onların vârisleri olan gerçek alimler de tebliğ vazifesini yerine getirmenin gayreti içinde olmuşlardır. İşte ihsan mertebesine ulaşmış bu âlimler de olmasaydı, müslümanlar tamamen bir çıkmazın içine girecek ve perişan olacaklardı.

Rabbimiz, Kur’an’ın ve onun açıklayıcısı Sünnet-i Seniyye’nin, dolayısıyla dinin kendi muhafazası altında olduğunu beyan buyurmuştur. Kur’an’ı en iyi anlayan şüphesiz ki Fahr-i Âlem s.a.v. Efendimiz olmuştur. O’nu en iyi tanıyan ve anlayan da Ashab-ı Kiram’ın başta müçtehidleri olmak üzere, ilmî seviyelerine göre diğerleridir. Ashab’ı en iyi tanıyan ve anlayan da sonraki nesil olan Tabiûn alimleri ve onların talebeleridir.

Tabiûn döneminden sonra Kur’an ve Sünnet mirasını en iyi şekilde anlayanlar ve alıp aktaranlar, aynı şekilde müçtehid imamlar, kâmil mürşidler ve onların talebeleri olmuştur. Onların hepsi Kur’an’ı ve Sünnet’i öğrenme, anlama ve yaşamaya hayatlarını vakfetmişlerdir. Dünyevî ihtiras peşinde değil, Allah ve Rasulü s.a.v.’in rızası ve hoşnutluğu için aşk ve şevkle seferber olmuşlardır.

Kur’an ve Sünnet, yani kısaca İslâm dini işte bu hassasiyet üzere bize ulaşmış, bundan sonra da Rabbimiz bu mirası kıyamete dek gelecek nesillere, çağlara, yukarıda bahsettiğimiz ilim ve gönül erlerinin sadık takipçileriyle ulaştıracaktır.