Zamânenin gözünde kıymeti yokmuş mâdem,
Bu gönül çıkmazından kurtar beni Üftâdem!

Sevdânın fırçasıyla kara boyandı bahtım,
Gecenin fitilini uykusuzlukla yaktım

Kubbe kubbe devrildi sanki koca kâinat,
Ben ki her dem aşk dedim, gönül bilmeze inat!

Lâkin artık yoruldum, cânânın cefâsından!
Ümidimi yitirdim Lokman'ın şifâsından

Kan terleyen ruhumu aşkla dokuza böldüm,
Say ki açmadan soldum! Say ki ölmeden öldüm!

Şimdi gönlüm yük bana pişmanlık yokuşunda,
Avcıların gözü var şu garip can kuşunda

Sabır zırhım delinmiş sevdânın cenklerinde!
Gam sancağım çırpınır güllerin renklerinde

Kapılar dargın bana Dargın bana eşikler!
Hayalimde sallanan süt kokan o beşikler

Bu asrın Havva'sına küsse çok mudur Adem?
Suâl etse Bayâtî ayıp mıdır Üftâdem?