Umutlar katiller elinde silah olmus, sevdalar cocuk elinde oyuncak. Isyan kapisini kilitledim yüregimde, birdaha acilmamacasina. Icimde kopan firtinalari hayal denizine savurdum avunsunlar diye. Sessizligimi bent yaptim gözyaslarima. Ama cigliklarimi susturamadim gönül ülkemde.
Yüregim kadar karanlik gecelerde yazmak istedim, yildizlari kandil yapip koydum masama. Sessizligim kalem, cigliklarim mürekkep…Ne kalemimi kirabildim sesimi cikartarak nede mürekkebim bitti cigligim susarak…
Tevbeler kadar beyaz sayfalar kullanayim istedim, olmadi…Gönül mahkememde hüküm yine yanlizlik…

Gercek aynasina bakmak korkutuyor beni, belkide bu yüzden ayna tozlu ne zamandir. Hayatimdaki tüm kin ve nefretleri gömmek isterdim issiz bir mezarliga.
Gönül penceremi sonuna dek acmak, müjdeleyici rüzgarlar estirmek isterdim odamda…Tüm kötülüklere, yanlisliklara, haksizliklara inat umut yesersin isterdim yüregimde.

Gün firavunlarin günümü dersiniz? Bir nefes almak kadar kisa ömrümüzde?…Sirk atesinde tevhid gülleri acacak elbet. Ebrehelerin günü degil ebabillerin günü olacak elbet…
Yüce Yaradanin ismi tesbihlerden, sevgisi gönüllerden yok olmayacak elbet…

Iman daginda tevhid bayragi…

Sessizlik kazanimda kayniyor cigliklarim. Duymak degil hissetmek gerekir…