MEHMET AKİF ERSOY; SON ŞAİR

Mehmet Akif Ersoy, Yahya Kemal Beyatlı ile aruzun yani gerçek şiirin son temsilcisidir. Aralarında fark şudur: Yahya Kemal sanat için şiir yazarken, M. Akif Ersoy tüm benliğine İslam'a adadığı için şiirini de İslam'a adamıştır. Bu yüzden onun şiirlerini okuduğunuzda içiniz hareket eder. Durduğunuz yerde duramazsınız.

Bu yönüyle o Seyyid Kutub'a çok benzer. Seyyid Kutub tefsire nasıl bir ruh, heyecan ve hareket üflemişse, M. Akif de aynı ruhu, heyecanı, şevki ve hareketi şiirine üflemiştir.

Safahat genelde anlaşılmadığından pek okunmaz. Ayrıca daha önce bazı kardeşlerin belirttiği gibi, Mehmet Akif'in şairliği yanında ilme ve fikre derin vukufiyeti, alemşümulluğu maalesef itham edilmesine ve kısmen de olsa dışlanmasına neden olmuştur.

İnsanlar, yüksektekilerin yanına çıkmak yerine, yüksektekileri aşağı indirip çukurlara atmayı yeğlerler. Mehmet Akif bu yüksekliğin zirvesine çıkmış bir şahsiyettir. Beynelmileldir! Onun tırmandığı zirveye hiç bir şair tırmanamamıştır. Çünkü onun derinliği hiç bir şairde yoktur.

Kültür dergisi için tercümesini yaptığım uzun bir yazıda, Mısırlı bir yazar (M. Akif'in en yakın dostu) onu o kadar güzel anlatmış ki, bir yabancıdan onu tanımak da başka bir haz. Sadece şiiri değil, fikri ve ahlakı da müthiş bir şahsiyettir o!

Onun Abduh'tan ve diğerlerinden etkilenmiş olması eksiklik değil, fazilettir. Çünkü Elmalılı da Abduh'tan fazlasıyla etkilenmiştir. Hatta dahasını söyleyelim, sıkı durun! Ömer Nasuhi Bilmen efendi de en çok Abduh'tan etkilenenlerdendir. Ama bunların hiç biri bizim gibi kör taklide yanaşmamıştır. Doğrularını alıp eğrilerini bırakmışlardır. Hem de itham etmeden... Farkımız budur!

Mehmet Akif mutlaka okunmalı. Hatta gerekirse, ilk şair olarak!