İslam tarihinde İkrimenin de Müslüman olduğu Huneyn Savaşı sırasında altı bin kişi esir alındı. Bu esirler arasında Hz.Şeyma;nın bütün soyu da vardı. Hz.Şeyma bu esirler arasına girip akrabalarını gördüğü zaman, İkrime ona Sen Resulullah;ın süt kardeşisin. Lütfen esirlerin içerisinde durma, onların hesabı çok çetindirdedi. Çünkü İkrime çok kızgındı. Arabistanda hemen hemen herkes İslamiyeti seçmiş ama bu yalınayak üç beş kişi İslama kılıç çekiyorlar diyerek oldukça asabiydi. İkrime ve arkadaşları her iş bittikten sonra bu hıyanetten utanmadınız mı diyerek esirlere sert muamele ediyorlardı.

Hz. Şeymayı esirler arasında dolaşırken gördüklerinde bu yüzden onu oradan uzaklaştırmak istedilersen başımızın tacısın,başkasın sen. Allah aşkına bırak onları kendi haline dediler. Hz. Şeyma Bunu nasıl yaparım şu anda burada bulunanlar benim kavmim,akrabalarım,gidemem yanlarından.
Rasulullah ile konuşmam lazım, beni onunla görüştüründedi. Yaklaşık olarak yirmi yıldır birbirlerini görmüyorlardı. O yirmi yıl boyunca asla iletişimi kesmemişlerdi, ama yüz yüze ilk kez karşılaşacaklardı.

Çadırdan içeri girip:

Ya Resulullah ben senin süt kardeşin Şeymayım dedi.

Rasul:
Delilin var mı diye sordu
Ben seni sırtımda taşırken sen benim omzumu ısırmıştın dedi.
Hz. Peygamber onu tanıdı. Gözleri yaşardı. Hemen üzerindeki ridasını çıkarıp serdi. Süt kardeşini onun üzerine oturttu. Bu, karşıdaki kişiye sen çok özelsin demekti. Dedesi Abdulmuttalibden kalan bir adetti. İkram ve iltifatta bulundu. Ona şöyle dedi:
İstersen benim yanımda kal. izzet,ikram ve sevgi gör. İstersen kavminin yanına dön, mal vereyim istediğin kadar”
Hz.Şeyma Ona
Yanlarına dönebileceğim bir kavmim yok. Hepsi şu an burada esir. Kimsem kalmadı benim. Lütfen, söyleyin onlara iyi muamele yapılsın; dediğinde
Resul;
Huneynde kaç esirimiz var diye İkrimeye sordu.
Altı bin civarında ya Resulullah cevabını aldığında şöyle söyledi:
Esirlerin altı binini de diyetsiz serbest bırakın. Herkes dilediği yere gidebilirBu karar, o zamanda Orta Doğuda savaş kurallarına göre olmayacak bir şeydi. Zira esirler ya diyet ödemeli ya okuma yazma öğretmeli, ya da çalışmalıydı. Başka türlü esaretten ayrılamazdı. Ama kaide bozuldu.
İkrime şaşkın bakışlar içerisinde,
Emredersiniz ya Resulullah diyerek, hemen emri yerine getirmek üzere hiç muhalefetsiz dışarı çıktığında Hz.Şeymanın gözlerinden yaşlar boşandı. Efendimiz hüzünle sordu:
Memnun değil misin Şeyma?Neden ağlıyorsun? İstediğin bu değil miydi
Hz. Şeyma;
Başlangıçta istediğim buydu. Ama şu an düşünüyorum ki, onlar aslında nefislerinin esiri. Esirlikten kurtulacaklar da ne olacak?Üç beş gün sonra nefislerinin esaretinde ölüp gidecekler. Çünkü, onlar sana baş kaldıracak kadar pervasız davrandılar;dediğinde Resulullah:
Ne yapayım? Söyle;dedi.
Hz. Şeyma:
Sen rahmet denizisin. Sen Allahın niyazını kıramayacağı bir insansın. Dua buyur, Allah bunları nefislerinin esaretinden kurtarsın;dedi.
Resulullah:
Şeyma bu seni mutlumu edecek mi
diye sordu. Cevap müspet olunca da:
Ey Rabbim,onları nefislerinin esaretinden kurtar;diye dua etti.
Aynı anda iki metre ilerdeki altı bin esir ALLAHU EKBER
diye bağırdılar.
Çevrede olayı gören tüm Müslümanlar hayretler içerisinde olayı yorumlamak istediler, ama yorumlanacak bir tarafı yoktu.
Hz. Şeymanın gönlündeki Muhammed sevgisinin rüzgârı ne kadar güçlü!..Sadece bir kişi o duadan nasibini alamadı, o da Bigat... Kalbi mühürlü Bigat de altı ay sonra iman etti.
Bu olaydan sonra Hz.Şeyma Müslüman olmuş kabilesi ve akrabalarıyla beraber,kendisine sunulan birçok değerli hediye ile beraber memleketlerine döndüler.
Sevgiyi böylesine avuçlarının arasında tutan, İlahi aşkı bir sanat haline getiren insanlardandır