Allah Rizasi Icin Bir Araya Gelenler

Evlerinize saganak saganak meleklerin inmesini ister misiniz? Sizler icin sevinc cigliklariyla Arsa ucup,;Ya Rab bu mumin kullarini affet, cunku senin Rizan icin seni aniyorlar. diye dua etmesini ister misiniz?

Sohbet, ortak bir dille dertlesmek ve ayni hayati paylasmaktir. Bu paylasimda yurekler benzer duygu ve heyecanlarla, hep ayni meseleler etrafinda carpar. Boyle bir beraberlikte Birimiz hepimizdirgorusu hâkimdir ve tam bir vahdet-i ruhiye soz konusudur. Bu vahdet-i ruhiye ile insan, dertlerinin caresini bulur, huzunlerini ve sevinclerini paylasir, ilim ve irfanini artirir. Zikir, fikir, tefekkur guzel sohbetlerin onemli bir derinligidir. Iste Ahmet ve arkadaslari bu meselenin suurunda olarak haftada bir gun bir araya geliyorlar ve sohbet ediyor, Allah'i tesbih ediyorlardi.



O gun yine sohbet aksamiydi. Ahmet, arkadaslariyla beraber sohbet ediyordu. O gun aralarina yeni gelen bir arkadas daha vardi. Bu kisinin niyeti aslinda sohbet dinlemek degildi. Sadece arkadasinin israrli ricasini kiramamisti. Icinden,



- Bu aksam burada takilayim. Hem karnimi da doyurmus olurum. Bir daha da buraya ugramam zaten, diyordu.



Sohbet devam ederken, mana âleminden bir grup melek de o eve gelmisti. Bu meleklerin vazifesi, Allah'in adinin anildigi, Onun sevgisinin ve rizasinin islendigi meclisleri ziyaret edip oradaki kimseleri Allah;a bildirmekti. Melekler sohbeti dinledikten sonra goge yukselip Allah;a soyle dediler:



- Ya Rabbi! Ahmet kulun ve arkadaslarinin yanindan geliyoruz. Onlar bu aksam Seni zikrettiler, verdigin nimetlerden dolayi Sana sukrettiler, imanlarini artirdilar, Senin rizani talep ettiler.



Bundan sonra Cenab-i Hak ile melekler arasinda su diyalog yasandi:



- Onlar beni gormusler mi ki, beni bu sekilde ovuyorlar?



- Hayir, Seni gormediler ya Rabbi!



- Ya beni gorselerdi, ne yaparlardi?



- O zaman Sana daha cok ibadet ederler, Seni daha cok yuceltip anarlardi.



- Peki onlar, benden ne istiyorlar?



- Senden cennetini istiyorlar.



- Cenneti gormusler mi?



- Hayir ya Rabbi, cenneti gormediler.



- Ya gorselerdi, ne yaparlardi?



- Cenneti gorselerdi, onu daha cok isterler ve cenneti kazanmak icin daha fazla calisirlardi.



- Onlar neden korkuyorlar?



- Cehenneme girmekten korkuyorlar.



- Cehennemi gormusler mi?



- Hayir, ya Rabbi, gormediler.



- Ya cehennemi gorselerdi, ne yaparlardi?



- O zaman ondan daha fazla korkarlar ve oraya girmemek icin daha dikkatli yasarlardi.



- Siz sahit olun, Ben bu kullarimin hepsini affettim. Onlari cennetime kabul edecegim. Onlar cehennem atesinden uzak olacaklardir.



Bu sira bir melek sunlari soyledi:



- Ya Rabbi! Yalniz iclerinden birisinin niyeti Seni ovmek degildi. O kimse, oraya sohbeti dinlemek icin gelmedi. Niyeti baskaydi.



Bunun uzerine Cenab-i Hak, soyle buyurdu:



- Ben onu da affettim. Onlar oyle guzel bir topluluktur ki, onlarla beraber olanlar cehennemlik olmazlar. Onlarin yuzu suyu hurmetine o kisiyi de affettim. (Buhari, 6045; Muslim, 2689)

HIKAYEDEN CIKARILACAK DERSLER

1. Hepimizin ekmek ve su kadar sohbete ihtiyacimiz vardir. Bir araya gelip his teatisinde, duygu alisverisinde bulunmaya siddetle muhtaciz. Ahir zamanin dehsetli fitneleri, seytanin profesyonelce hazirladigi oyun ve handikaplari, nefsin irade tanimaz taskinliklari ve desiseleri arasinda bogulan bizlerin, bir nefes almaya, manevi rahata, dertlesme ve hallesmeye ihtiyaci var. O yuzden sohbet meclislerine devam etmeliyiz. Sunu unutmayalim ki, Rabb;imiz bu meclisten, oraya gelenlerden razi olmakta ve onlarin yuzu suyu hurmetine boylesi kimselerin arasinda bulunanlari da affetmektedir.



2. Mana buyuklerinden Ebu-Leys Semerkandi soyle der:



Bir kimse alim yaninda oturup da ilimden bir sey elde edememis olsa bile o kimseye yedi kazanc vardir. Eger ilim ogrenirse onun fazileti de daha baskadir:



Ilim ogrenmeye talip olan kimsenin nail olacagi fazilete nail olur.



Sohbet meclisinde bulundugu muddetce nefsini masiyetten hapsetmis olur.



Rahmet-i Ilahiye sohbet meclisine nazil oldugu icin o da hissesini alir.



Sohbetten istifade etmek icin evinden ciktigi vakitte uzerine Rahmet-i Ilahiye nazil olur.



Orada dinlemesine de ibadet u taat sevabi yazilir.



Eger dinler de anlayamaz sonra da kalbinde bir izdirap hasil olursa, affa mazhar olur.



Insanlarin ikramina nail olur ve kalbi ilme meyil ve muhabbet eder.

YETIS YÂ RESÛLALLAH!

Ebû Abdullah Merrakûsî hazretleri, Resûlullah efendimizi vesîle ederek Allahu teâlâdan bir sey istemek, Resûlullah efendimizin yardim ve sefâatlerine kavusmak husûsunda bir eser yazdigi esnâda basindan gecen bir hâdiseyi soyle nakletti:

"1239 senesinde Sader kalesinden seckin bir cemâatle berâber ciktik. Yanimizda bize kilavuzluk eden biri vardi. Bir muddet gittikten sonra suyumuz tukendi. Durup su aramaya ciktik. Ben de bu arada ihtiyâcimi gormek icin gittim. Bu sirada muthis bir sekilde uykum geldi. Nasil olsa giderken beni uyandirirlar deyip, basimi yere koydum. Uyandigimda kendimi colun ortasinda yapayalniz buldum. Arkadaslarim beni unutup gitmislerdi. Yalnizliktan buyuk bir korkuya kapildim. Colde saga sola yurumeye basladim. Nerede bulundugumu, nereye gidecegimi bilemiyordum. Her taraf dumduz kumdu. Az sonra hava karardi. Yolculuk yaptigimiz kâfileden hicbir iz yoktu. Ben, gece karanliginda yapayalnizdim. Korkum daha da siddetlendi. Telâsla daha suratli yurumeye basladim. Bir muddet gittikten sonra, cok susamis ve yorulmus bir hâlde yere dustum. Artik hayâtimdan umîdimi kesmis, olumumun yaklastigini hissetmeye baslamistim. Susuzluk ve yorgunluktan, izdirap ve elemim son haddine varmisti. Birden aklima geldi. Gece karanliginda:
"Yâ Resûlallah! Yetis! Senden Allahu teâlânin izniyle yardim etmeni istiyorum!" diye inledim.
Sozumu bitirir bitirmez, birinin bana seslendigini duydum. Sesin geldigi tarafa baktigimda; gece karanliginda, etrâfina isIklar sacan, bembeyaz elbiseler giyinmis, o zamâna kadar hic gormedigim bir kimsenin beni cagirdigini gordum. Bana yaklasip, elimi tuttu. O ânda butun yorgunlugum ve susuzlugum kayboldu. Yeniden dogmus gibi oldum. Ona canim birden isiniverdi. Elele bir muddet yuruduk. Hayâtimin en tatli anlarindan birini yasadigimi hissettim. Bir kum tepecigini asinca, berâber yolculuk yaptigim kâfilenin isIklarini gorup, arkadaslarimin seslerini duydum. Onlarin yanlarina dogru yaklastik. Benim bindigim hayvan en arkada onlari tâkib ediyordu. Birden gelip onumde durdu. Binegimi onumde gorunce, sevinc cigliklari attim. Ben bagirinca, benimle gelen zât elini elimden cekti. Daha sonra elimden tutup binegime bindirdi.
Sonra da;
"Bizden bir sey isteyeni ve yardim talebinde bulunani bos cevirmeyiz." diyerek geri donup gitti. O zaman onun Resûlullah efendimiz oldugunu anladim. O, geri donup giderken, cevresine yaydigi nûrlarin gece karanliginda goge dogru yukseldigi goruluyordu. O, gozumden kaybolunca, birden aklim basima geldi;
"Nasil olup da ben, Resûlullah efendimizin elini ayagini opmedim." diye cirpindim. Ama is isten gecmis, firsat elden kacmisti.