Ben Bir Yalnızlık Uykusundaydım Dün Gece

Gördüğü düşün etkisinden uyanamayan bir varlıktır yalnızlık belki, ama hatırlanmayan düş neydi kalbimi böylesine derinden acıtan. Etrafıma baktıkça kapanan bir fanus içerisinde çırpınmaya çalışan kelebek kim? Onca lütuf varken hayatımda beni böyle bağlayan ne? Şükre karşı, isyan yılanı kalbime zehirli sarmaşıklar sarmış… Böyle bir fikir sancısı… Bense kendime yapabileceğim en kötü şeyi yapmışım meğer, iman zincirlerimi fikrime açmışım… Bir seyyah olmuş ıssız dalgalar arasında yüreğim ve aklım kendini kurtarma çabasında… Nedendir bilinmez, bu nefsani düşüncelerimin fitillerini ateşleyen sebep… Peki bu ateş beni yakar mı?

Nereden gelecek yardım, geç mi kaldım tövbe etmeye? Ceza sandığım yorgunluğum aslında yalnızlık hüznüyle kıvranırken karanlıklar ortasında yanan bir ışık.. Adı kaçış olan. O kaçış ki sığınakların en güzeli.

Sorgusuz sualsiz beni bağrına basan, gözümdeki yaşı dinlemekle dindiren ve kalbimdeki acıyı tek celsede yok eden… Bana koşarak gelen yarı yolda koymayan, aklımı adına koyan ve kalbime adını bağışlayan… Ya Rab ben bir dipsiz kuyuyum kurumaya yüz tutan, göz yaşım akmıyor, nefsanî zincirlere bağlanmış… Elim kalkmıyor, dilim varmıyor, başım gitmiyor secdene… Yine affeder misin beni? Yine koşarak gelir misin gelmen için adını aklımdan gerçirmek yeterken… Ya Rab beni Sana bağla aşkınla özümü körelt… Olmasın ayrı bir an, olmasın vuslatsız bir sabah sonu ve kavuşmak olmasa da, yeter ki Sen razı ol... Onca günahım varken kendimi ittiğim uçurumda elimi tutan Sen ol... Kalbim acıyor Rabbim hayatla başa çıkamıyorum... Ama Senden gelmiş sancı, başım feda, başlar feda…

Tekrar geliyorum, dilimde anlamına yetişemediğim manalarla oynarken affedilmeyi diliyorum ve Senin rahmetini damarlarıma kadar hissediyorum. Sanki bir musluk altında arınıyorum...

Affet Yarabbi, Affet Yarabbi