bir şehidin hikayesi
Taş attım, isabet etti mi bilmiyorum. Arkama bile bakmadan kaçmaya başladım. Ölümden korktuğum için değil, Anneme söz vermiştim ölmemek için o günde. Aslında her sabah kapıya astığım sapanımı alırken elime, Söz veriyorum Anneme “Korkma” diye.

“Bu günde, bu günde ölmeyeceğim Anne ! ”

Ama bu sefer koşarken titredi bacaklarım, nedense tökezledim yere düştü bedenim. Ayağa kalkamıyordum. Gözlerim intifada filistini süzerken, arkamdan gelen tank paletlerinin sesini duyabiliyordum. Ayaklarıma baktım, kanıyordu, sapanıma baktım, ağlıyordu, ağlıyorduk…

Kurşun yediğimi anladım sonra. Hala korkmuyordum bakarken bana doğru koşan siyonizmin yavrularına. Ama bu olmamalıydı, sözümü tutmalıydım. “Korkma Anne, yaşayacağım bu günde” demiştim oysa. Çok sürmedi bu düşünce iklimi. Tank paleti ta kıyısına geldi bedenimin, önce ayaklarımı hissedemedim, sonra bütün bedenimi yuttu tank acı ile beraber. Bu gelen ölüm değildi elbet. Şehadet miras kalmıştı bana mus’ablardan.

Aklımda hala Anneme verdiğim sözüm vardı. Ama yine de mutluydum Allaha verdiğim sözü tuttuğum için.

Peki ya attığım taş !

Acaba sapanımla attığım son taş bulmuş muydu küfrün kalbini…