ANA GİBİ YAR...

Annedir evlâdı adam edip gün yüzüne çıkaran. Anne; aynadır, evlada ışık ve renk olandır. Anne, çile yumağıdır, fedâkarlığın en kişileşmiş sembolüdür. Kanatları hep evlâdının üzerindedir. İlk tutunacağı dayanak, ilk oyuncaktır anne evlâdı için. İlk misal, ilk okuldur anne. İlk dersi anneden alır çocuk, taklit eder, onun yerine kendini koyar . Gün gelir sırdaş olur, gün gelir övünür evlâdıyla . Bir zaman bulut olur, rahmet rahmet yağar çocuğunun üzerine, zaman gelir “çocuk aziz, ama terbiye daha da aziz” diyerek tekdir eder evlâdını. Hayattır anne, varlığını annesine borçlu olan çocuğunun gözüdür, kulağıdır. Anne varsa çocuk var, anne yoksa dünyaları yoktur çocuğun. Yani evlât, annesiyle vardır, yoksa hiçtir. Koskoca bir hiç. Bocalar evlât annesizlikle, şaşkındır, korkaktır bazen ürkektir ve her şey yavandır ona. Koskoca çölde Hâcer’i koşturan histir anne, çıkmazdadır. Saraylarda Musa’ya süt anne, Firavun’ları dize getiren yoğun duygunun adıdır. Kimi zaman beşikte konuşan İsâ ile temize çıkar anne, kimi zaman evlat için “ya cennet ya da cehennem” ilâhi fermanına konudur. Kandildir, hem eriyen hem erdirendir anne. Çağlayandır annenin yüreği, haksızlık gördü mü evlâdına yönelik, kendi çapında aslan olur. Gönül tezgahında, geleceğini dokur yavrucağının, ilmik ilmik, nakış nakış.. Bir kuyumcu titizliği ile bezer onu, tezyin eder, hayata hazırlar.

Peki çocuk nedir annenin gözünde? Çocuk, bir kır çiçeğidir nâzik, nârin. Umutla beklenen gelecek, istikbal va’d eden yarınlardır. Yine çocuk annesinin gözbebeğidir, yüreğinin koru, ciğerinin nefesidir. Amel defterini açık tutacak olan güç, başına taç giydirecek olan potansiyelidir. Annesinin gençliğinde umudu, yaşlılığında ümididir evlât. Düşkün olduğu demlerde annesinin elinde âsâ, dizinde fer, gözünde bebektir evlât. Her şeydir evlât bir anne için, her şey.. Bir fidan, bir yaprak hatta en güzel meyvedir çocuk. İki Cihan Güneşi (sav), kendi ciğerpareleri için “cennet meyvesi” ifadesini kullanmıyor mu? İlâhi emir, evlâda seslenerek ne diyor bakın , İsrâ Sûresinde: “İkisine de (anne ve babaya işaretle) merhametle döşeli kanat indir ve de ki: Rabbim! Beni küçükken terbiye ettikleri gibi, sen de ikisine öylece merhamet buyur!” Ne kadar muhteşem ifâde etmiş yüce Rabbimiz. Ne kadar açık ve net olarak bizi duaya dâvet etmiştir yüce âyetler..

O halde şu gerçeğe parmak basalım dostlar: Hem annenin hayatında evlât, hem de evlâdın hayatında anne bu kadar özel ve değerliyken, nasıl oluyor da, ilerleyen zaman bu sevgi ve tutkuda tahribat oluşturuyor? Evlât, annenin ve babanın hizmetinden âciz hâle geliyor, onlara isyanı bir mârifet biliyor? Onların bakımı, ihtiyaçlarının karşılanması sanki evlât için bir angarya oluyor, çile ve belki de bir işkence gibi geliyor. Âyetlerde, “sakın onlara ‘öff’ bile deme” ifadesi emir olarak verilmişken, evlât nasıl nefsine ve şeytana uyup, ilk yâri olan annesinin hatırını kırabiliyor? Açıkçası, bu sorunun cevabını bulmada zorlanıyorum.

Gelin dostlar! Anne-babanız hayattaysa, ilişkilerinizi bir kez daha gözden geçirin. Düşünün ki, siz, varlığınızı onlara borçlusunuz. Biraz daha hürmetperver olmak için yarışın. Onların duasını alın, rızalarına erin. Bunu, anne duasını “lâyıkıyla” alan bir evlat olarak, ısrarla tavsiye ediyorum. Anne duası; benim gözümde, en büyük sermayedir. Bu sözümü, öksüz bir kızın inlemesi olarak değil, bir evlâdın, evet sadece bir evlâdın kısık feryâdı olarak değerlendirin. Anne hakkını üç kat daha gözetmek şartıyla, babalarımızın da hizmetlerinde kusur etmeyelim. Çünkü “babanın duasının, peygamberin ümmetine olan duası gibi” olduğunu İki Cihan Güneşi (sav)’den öğreniyoruz. Her şeyin en iyisine lâyık bu güzel varlıklar için, fiîlî ve kavlî dualarımızı esirgemeyelim. İş işten geçip, pişman olmadan, hayatınızda dişe dokunur bir iş yapın onlar için. Şayet ebedî hayata doğru yolculuğa çıkmışlarsa, her daim hayırlarla yâd edin.

Ayşe Tuba Bakiler